چند نفر از اطرافیانی راکه هر روز با آنها ارتباط دارم به نحوی نشان کردم تا ذره ای از حال و هوای شان بنویسم. مگر نه اینکه روزنامه نویسی نوعی شرح حال دیگران است. پس این واکاوی حال شان به طریقی می تواند نشانی از جامعه پیرامون مان نام گیرد. البته ادعای آنکه این نگره برآیند کل جامعه باشد؛ به صواب و ثواب نیست. ولی از هر طرف که بنگریم؛ به قول قدما صدی نود، چنین است. اولین فرد این نوشته به حدی از مال دنیا بی نیاز است که نمی داند سه پسرش باید چه کاری انجام دهند. یکی مشغول رسیدگی به سگانش در گوشه ای از تهران است. دیگری ازدواج کرده و گهگاهی به حجره پدرش سرکی می کشد و دیگری هم در دانشگاه . پدر این پسران