تنها چند روز از پایان حراج تهران می گذرد، حراجی که به گفته برگزارکنندگان آن با فروشی 78میلیاردتومانی همراه بوده است، این رقم در مقایسه با سال های پیش هم رشد معناداری داشته است.

آنطور که گفته شده 120اثر چوب حراج خورده و چنین رقم قابل توجهی جا به جا شده است. اما آنچه بیش از این افزایش فروش در شانزدهمین حراج تهران به چشم می خورد همانی است که در همه این سالها به آن اشاره شده بود و البته از کنار گذشته بودند. خلا آشکاری به نام شفافیت. چیزی که در همه این رویدادها مورد سوال اهالی هنر بوده و در هیچ رویدادی هم به آن پاسخ داده نشده است. در مورد مشابه حراج تهران یعنی حراج ملی موضوع عجیب تر مهم بود چرا که وقتی مسئولان وزارت ارشاد در برابر چرایی نبود شفافیت در جا به جایی این ارقام مورد پرسش قرار گرفت این امر را به نهادهای قضایی محول کرد! به این معنا که مجوز برگزاری این رویدادها از سوی این وزارتخانه صادر شده بود اما اینکه منشاء پول های جا به جا شده به کجا می رسد برای آنها اهمیتی نداشته است.

​​​​​​​اتهام اولیه و پرتکرارترین آنها برای افکار عمومی در رابطه با حراج های هنری «پولشویی» است، بسیاری باور دارند این حراج ها عملا پوششی برای فعالیت های مالی غیر شفاف و مشکوک است. خب این تفکر همانطور که گفته شد می تواند یک اتهام باشد اما عدم پاسخگویی برگزارکنندگان این رویداد و نبود شفافیت های مالی در اجرای این رویدادها باعث شده به صحت این اتهام ها دامن بزند و مسئولان و نهادهای صدور مجوز این رویدادها هم با این نگاه «که اجرای این مراسم خصوصی» است از کنار این موضوع می گذرند. فروش یک تابلو هنری با رقم 8 میلیارد، یا تابلویی دیگر با رقم 7 میلیارد شاید اساسا هیچ انتقادی به همراه نداشته باشد، هر چند برخی از رسانه ها به قیمت گذاری این ارقام هم نقد داشته اند اما آنچه بیش از این نقدها باید مورد توجه قرار گیرد این سوال است که فعالیت این رویداها شفاف نیست؟