«دیگه به اینجام رسیده»؛ این جمله ای است که همیشه می گوید. همیشه خسته است. خسته از زندگی شلوغ، دوندگی بی امان و کار و کار و کار. همه چیزهایی که من ندارم رفیقم دارد؛ خانه سه خوابه، ماشین صفر، ویلای بیرون از شهر و چند هزار نفر مشتری و فالوئر. کارش چنان پررونق است که وقت سرخاراندن ندارد. اصلا نمی فهمد چطور شنبه به پنجشنبه می رسد. علاوه بر کار و تجارت، زنش برنامه پشت برنامه می چیند؛ سفر، خرید، دورهمی و مهمانی، کنسرت. او هم مثل من در آستانه چهل سالگی است، متاهل با دو تا بچه. زندگی اش در نظر من آرمانی و ایده آل است اما در نظر خودش یک منجلاب است که تا گردن در آن فرو رفته. هر وقت می بینمش، می گوید: «دلم