عزاداری، احیای خط خون و شهادت و رساندن مظلومیت آل علی به گوش تاریخ است.

«اشک»، زبان دل است و «گریه»، فریاد عصر مظلومیت. رسالت «اشک»، پاسداری از «خون شهید» است. عزاداران حسینی، پروانگانی شیفته نورند که شمع محفل آرای خویش را یافته و از شعله شمع، پیراهن عشق پوشیده اند و آماده جان باختن و پر سوختن و فدا شدن هستند.

عزاداری برای شهید کربلا، انتقال «فرهنگ شهادت» به نسل های آینده است. عزاداری، شور و عاطفه را از شعور و شناخت برخوردار می سازد و ایمان را در ذهن جامعه هوادار، زنده نگه می دارد.

عمیق ترین پیوندها میان عقل و عشق و عاطفه و برهان، در سایه عزاداری برای عاشورا شکل می گیرد.