کسی که روی تو دیده ست حال من داند              /               که هر که دل به تو پرداخت صبر نتواند

مگر تو روی بپوشی و گرنه ممکن نیست         /                که آدمی که تو بیند نظر بپوشاند

هر آفریده که چشمش بر آن جمال افتاد               /           دلش ببخشد و بر جانت آفرین خواند

اگر به دست کند باغبان چنین سروی                  /                 چه جای چشمه که بر چشم هات بنشاند

چه روزها به شب آورد جان منتظرم             /              به بوی آن که شبی با تو روز گرداند

سعدی