روند اخبار و پیگیری تحولات جاری در خصوص مذاکرات احیای برجام نشان می دهد که این گفت وگوها به مرحله فرسایشی و خسته کننده رسیده و نمی توان در آینده ای نزدیک به موضوع رسیدن به توافق امیدوار بود. دلایل این مساله هم کاملا مشخص است.

در یک طرف ماجرا ایالات متحده و کشورهای غربی قرار دارند. روندی که آمریکا در پیش گرفته کاملا نشان می دهد که مقامات این کشور به طور کلی در پی فرافکنی هستند و در عین حالی که در مواضع رسمی خود از آمادگی برای رسیدن به توافق سخن می گویند اما در عین حال عنوان می کنند که این جمهوری اسلامی ایران است که باید موضع خود را  در قبال رسیدن به توافق روشن کند. البته این رویکرد کاملا مشخص می کند آمریکایی ها هم چندان تمایلی به برجام فعلی ندارند و خواهان تغییر کلی محتوای آن هستند  تا  زیاده خواهی های خود را در قالب نگارش متن جدیدی تامین کنند.

طرف دیگر ماجرا کشورهای اروپایی هستند که گرچه حداقل در بیانات رسمی خود وانمود می کنند که نسبت به فرآیند مذاکرات نرمش نشان داده اند اما شواهد موجود حاکی از آن است که در طول 10ماه گذشته به رغم همه هیاهوهای تبلیغاتی و رسانه ای هیچ ابتکاری برای پیشبرد گفت و گو ها ارائه ندادند و این طرف ایرانی است که ضمن نشان دادن جدیت خود در مذاکرات برای جلوگیری از وقفه، طرح های پیشنهادی خود روی میز مذکرات گذاشته است. در دیگر سوی ماجرا جمهوری اسلامی ایران قرار دارد که علاوه بر نشان دادن حسن نیت خود در جریان گفت و گوها هم ابتکار عمل به خرج داده و هم بر مواضع اصولی خود پافشاری می کند اما با این وصف، این رویکرد به هیچ وجه به معنای پذیرش هر گونه توافقی از سوی ایران نیست. برجام و توافق جزو مسائل مهم سیاست خارجی جمهوری اسلامی است اما همان طور که دولت سیزدهم اعلام کرده است مذاکرات هسته ای در کنار دیگر مسائل اولویت دار نظام قرار دارد و ایران برای حل مسائل داخلی و بهبود وضعیت اقتصادی راهکارهای متعددی ازجمله برقراری ارتباط با کشورهای همسایه و پیرامونی و همچنین تقویت دیپلماسی اقتصادی را در پیش گرفته و به همین دلیل تعجیلی برای رسیدن به هر توافقی ندارد.