در دو قرن اخیر موزه ها نقش مهمی در ارزش آفرینی برای موضوعات مختلف داشته اند. موزه ها را می توان جایگاه ابدی یا محل جاودانگی اشیا دانست. آثار و اشیا در بدو ورود به موزه می میرند و در موزه محشور می شوند. اگرچه حشر اشیا در امتداد خطی و زندگی بدوی است، اما با هر منش و روش موزه پردازی که بر دیوار و سکو و ویترین خود نشینند، بنده مطیع خدایگان موزه هستند. اکثر قریب به اتفاق آثار، در زمان و خلق و کارکرد، تصوری از عاقبت جاودانه موزه ای نداشتند. به عنوان مثال کارخانه های خودرو سازی، اتومبیل را برای تسهیل و تسریع رفت و آمد می سازند نه برای نمایش و حفاظت در موزه یا کاربرد بدوی یک اسلحه، کشتار است، اما همین