اوایل دهه شصت وقتی امیر نادری در فیلمسازی به نگاه تازه ای رسید، در مصاحبه ای دلیل عبور از تنگنا و رسیدن به دونده را خواندن کتاب صد سال تنهایی مارکز و دیدن چند فیلم و آشنایی بیشتر با امپرسیونیسم و... دانست. نادری بر خواندن چندین باره صد سال تنهایی (بیش از پنجاه بار) تاکید کرد و به نحوی به حفظ آن کتاب اعتراف کرد. این روزها با آنچه در خیابان ها و پیاده روهای بعضی از شهرهای ایران رخ می دهد بیش از پیش به امیر نادری و این گفته اش فکر می کنم. دلیلش ربط چندانی به نادری و موضع گیری اش نسبت به وقایع امروز نیست. بیشتر به خواندن چندین و چند باره کتاب برمی گردد. تجربه ای که او به خوبی پشت سر گذاشت و به تغییر