هرچه گستره تمدن بشری بیشتر می شود مصداق عینی رنج مهاجرت آشکارتر می گردد. مهاجر مرغی بی بال است که کوچ می کند و غبطه می خورد. کوچ مرغان در پاییز و بهارشان که آنان آزادند، در پرواز و حرکت و شاکله ای که در آسمان می سازند، نمودی از زندگی دسته جمعی که نافی تنهایی است. کوچ چمدان های خالی و مغزهای پر. رعنا سلیمانی هم یکی از این طوطیان شکرشکن است که استعداد و تجربه هنری خود را به نوک گرفته و در دیاری غریب دور از سرزمین مادری، ادبیات زبان مادر را سروش گوش خوانندگان می کند و اگرچه جوان است و سرشار از انرژی، با «هفت هزار سالگان» محشور می شود. رعنا سلیمانی، در پنجمین اثر خود، با نثری پخته و صمیمی گسترده