دانشمندان به تازگی بزرگ ترین فسیل گلی را یافته اند که 40میلیون سال از آن می گذرد. این گل در دل قطعه ای از سنگ کهربا مدفون شده است. البته نمونه ای از این گل، 150سال پیش کشف و شناخته شد، اما اکنون محققان با کشف این فسیل گل و بررسی دوباره آن، به این نتیجه رسیده اند که این گل از گونه ای کاملا جدید است و سرنخ های جدیدی از آب وهوا و زیست بوم های گذشته به ما می دهد.این گل با پهنای 28میلی متر که به طرز شگفت آوری درون سنگ کهربا تقریبا دست نخورده باقی مانده است، سه برابر بزرگ تر از بزرگ ترین شکوفه های مدفون در سنگ کهربایی است که تاکنون یافت شده است. این شکوفه های مدفون سال 1872 در جنگل های بالتیک واقع در شمال اروپا کشف شدند و اکنون در موزه تاریخ طبیعی برلین نگهداری می شود و مدت هاست محققان به هویت واقعی آنها تردید داشتند. قدمت این فسیل گل که به تازگی پیدا شده به اواخر دوران ائوسن زمین شناسی (حدود 38 تا 33.9میلیون سال پیش) باز می گردد. وقتی اولین بار این نمونه از گل کشف شد، طبیعت گراها آن را در طبقه گل های همیشه سبز باستانی استوارتیا کوالوفسکی (Stewartia kowalewskii) که اکنون منقرض شده اند،قرار دادند. محققان برای رفع ابهام درخصوص جنس و گونه این شکوفه ها، ذراتی از گرده های آنها را استخراج و سپس گرده ها را همراه با آناتومی شکوفه ها، زیر میکروسکوپ بررسی کردند. در نتیجه این بررسی ها مشخص شد این شکوفه ها، از نوع و جنس گل های همیشه سبز استوارتیا کوالوفسکی نیستند. درواقع این شکوفه ها، گونه ای از بوته ها و درختچه های گلدار به نام سیمپلوکاس(Symplocos) هستند که در آسیای شرقی عصر حاضر به وفور دیده می شوند اما اثری از آنها در اروپا نیست. به همین دلیل، محققان این شکوفه ها را با اسم جدید، سیمپلوکاس کوالوفسکی (Symplocos kowalewskii) نامگذاری کردند. بنابه گفته محققان، با این که پیدا کردن گیاهان در سنگ های کهربا سخت تر است، این گل های کشف شده اطلاعات بسیار خوبی در اختیار دیرین گیاه شناسان قرار می دهند. طبقه بندی دوباره این فسیل گل از آنجا مهم است که درک بهتری از تنوع زیست بومی جنگل کهربای بالتیک به دست می دهد و این که دانشمندان می توانند به چگونگی تغییر آب وهوای سیاره در طول زمان پی ببرند.