دنیای اقتصاد : فارغ از اینکه آیا امیر قلعه نویی گزینه مناسبی برای نیمکت تیم ملی به شمار می آمد یا نه، به هر حال این مربی برگزیده شده و نقد و نظرها هم دیگر کارآیی لازم را نخواهد داشت. از این پس آنچه باقی می ماند، سرنوشت امیر در رختکن تیم ملی است؛ جایی که شاید در آن خبری از آرامش و اطاعت پذیری مورد انتظار این مربی نباشد. قلعه نویی 16 سال پیش یک مربی «برنده» بود که طبیعتا سن کمتری هم داشت و آسان تر می توانست با بازیکنان ارتباط بگیرد، اما حالا شرایط دشوارتر است، مخصوصا که به جرات می توان گفت با نسل عجیبی از بازیکنان ملی مواجه هستیم. آیا امیر قلعه نویی از پس رختکن پرمساله تیم ملی برمی آید؟ این سوالی است که گذر زمان پاسخش را روشن می کند.

بلافاصله بعد از آنکه اسم قلعه نویی به عنوان سرمربی جدید تیم ملی مطرح شد، خیلی ها پرسیدند این مربی قرار است چه چیز جدیدی به لژیونرهای فوتبال ایران یاد بدهد؟ نه امیر مربی کوچک و کم تجربه ای است و نه لژیونرهای فعلی تیم ملی موقعیت فوق العاده ای دارند؛ اما به هر حال داریم در مورد کسی حرف می زنیم که 10 سال است با وجود کار در باشگاه های ثروتمند موفق به کسب نتایج لازم نشده و هیچ دستاورد عینی و ملموسی نداشته است. او در شغل جدیدش با بازیکنانی مواجه خواهد شد که بعضا سال هاست در اروپا توپ می زنند. به هر حال یکی مثل مهدی طارمی الان بازیکن مهمی در پورتو به شمار می آید، سردار آزمون یک دهه پیش از فوتبال ایران خارج شده و امروز در بوندس لیگا توپ می زند، علیرضا جهانبخش بین لیگ برتر انگلستان و لیگ هلند در رفت و آمد بوده، سامان قدوس در لیگ جزیره فعالیت می کند... اینها حتی اگر در بهترین فرم ممکن هم نباشند و خیلی کار خاصی انجام ندهند، باز در معرض تمرینات حرفه ای و مدرن قرار دارند و سازو کار فوتبال امروز را خوب می شناسند. سخت است یک مربی که هنوز پایش را هم از فوتبال ایران بیرون نگذاشته و همین جا هم عملکردش سیر نزولی داشته، در قامت یک معلم مطلوب برای آنها ظاهر شود یا به راحتی بتواند از آنان بازی بگیرد.

کاش تمام داستان این رختکن ملتهب، فقط جنبه «فنی» داشت. نکته اینجاست که وقایع ماه های اخیر تیم ملی به خوبی نشان می دهد سرمربی جدید تیم باید توانایی های بسیار زیادی برای جمع کردن حواشی داشته باشد. داریم از بازیکنانی صحبت می کنیم که به خودشان اجازه می دهند در مورد سرمربی تیم و رئیس فدراسیون فوتبال نظر بدهند؛ یعنی مثلا دراگان اسکوچیچ را نخواهند، سفارش بازگشت کارلوس کی روش را بدهند و به این منظور حتی در انتخابات ریاست فدراسیون فوتبال هم پشت مهدی تاج در بیایند. همه اینها به «بازیکن» چه مربوط؟ همین آقای مهدی محمدنبی که الان سرپرست تیم ملی شده و قرار است کنار امیر قلعه نویی قرار بگیرد، در توجیه عزل اسکوچیچ و بازگرداندن کی روش گفته بود بازیکنان حتی حاضر نبودند در نیمه دوم بازی دوستانه الجزایر به زمین بروند و اصرار داشتند کادرفنی باید تغییر کند. البته دوستان در نهایت بزرگواری به خرج دادند و به زمین رفتند تا عزل دراگان در پایان 90 دقیقه صورت بگیرد، اما آیا واقعا این رختکن و این تیم حاضر است گوش به فرمان یک مربی ایرانی باشد و از او اطاعت کند؟ کاری به اختلاف سطح قلعه نویی و کی روش نداریم، اما بازیکنی که عادت کرد «زور» بگوید و از حیطه تخصصی اش خارج شود، به سختی این عادت را ترک خواهد کرد. بنابراین روشن است که قلعه نویی کار آسانی ندارد.

رسم است که بعد از انتخاب سرمربی جدید برای تیم ملی، بازیکنان به او خوشامد و تبریک بگویند. این اتفاق مثلا در زمان بازگشت کارلوس کی روش به تیم ملی فوتبال ایران رخ داد، اما دست کم تا لحظه تنظیم این مطلب خبر دقیقی نداریم که بازیکنان شاخص تیم به امیر بابت حضورش روی این نیمکت تبریک گفته باشند. به هر حال این، نکته مهمی است و تصور و ذهنیت ابتدایی بازیکنان را در مورد سرمربی جدیدشان نشان می دهد. از یاد نبریم سردار آزمون که یکی از مهم ترین بازیکنان تیم ملی به شمار می آید، سال ها پیش به ادعاهای مکرر امیر قلعه نویی در مورد اینکه او کاشف این بازیکن بوده واکنش نشان داد و موضوع را تکذیب کرد. سردار گفته بود اکبر محمدی او را کشف کرده و درخشش و مطرح شدنش در فوتبال ارتباط چندانی به قلعه نویی ندارد. امیر حالا سرمربی چنین بازیکنان و چنین تیمی می شود. به نظر می رسد او باید خودش را برای خیلی چیزها آماده کند.