تمامی رویای کمونیست ها تبدیل مدل اقتصادی سرمایه داری به مدل کمونیستی بود؛ مدلی که در آن دولت اختیار همه چیز را در اختیار داشت، قدرت اقتصادی در دست دولت بود و قدرت سیاسی در دست یک حزب. در خیال کمونیست ها این جامعه بهشت روی زمین بود، همگان در رفاه بودند، آموزش در اختیار همگان بود و هر فرد در جامعه به اندازه ارسطو دانش و خرد داشت (در جامعه سوسیالیستی تمام انسان ها به اندازه ارسطو، گوته، مارکس وحتی فراتر از آنها خواهند رسید- لئون تروتسکی- ادبیات و انقلاب- ترجمه انگلیسی- چاپ لندن -1925- صفحه 256) {1}. اما در آن جامعه رویایی یک عامل مهم از یادشان رفت، طبیعت انسان. همان طور که استیون پینکر می گوید ایدئولوژی هایی دوام می آورند که با طبیعت آدمی سازگار باشند{2}. اگر کمونیسم را مزرعه ای فرض کنیم، محصولات آن نسل کشی، جنگ داخلی، قحطی و دیکتاتوری بود.