بیرون این دیوارهای خسته، همیشه زمستان است. یک فضای سرد و خاکستری که گویی هیچ وقت رنگ های گرم را به خود نخواهد دید. درون خانه اما وضع دیگری دارد؛ کودکانی که از خشونت، اعتیاد یا فقر والدین خود متاثر بوده اند، چند ماهی میهمان این پناهگاه امن هستند و در آنجا پذیرایی می شوند تا دولت برای باقی کودکی شان تصمیم بگیرد.

اینجا لیسیچانسک در شرق اوکراین است؛ جایی که صدای توپ و خمپاره جنگ از فاصله ای نه چندان دور شنیده می شود. سایمون لرنگ ویلمونت، یک بار دیگر سراغ مشکل کودکان و تاب آوری آنها در شرایط بد اجتماعی بویژه زندگی آنان در مناطق جنگی اوکراین رفته است. او که پیش تر با مستند موفق «پارس سگ ها