قصدم این بود که آخرین یادداشت امسالم بهاریه ای باشد در پیشواز سال نو و در آن رنگی از امید باشد که ما محکومان به امیدیم و برایمان جز امید چاره ای نیست. اما بسیار سخت است از امید نوشتن، وقتی که نگاهی به سال پشت سر و سال پیش از آن بیفکنیم و همه آنچه می بینیم، فراخ ترشدن شکاف ها است. پس چگونه بهاریه ای بنویسم که در آن از امید در آستانه سال نو بگویم؟ که یادداشت سعید حجاریان به کمکم آمد. یادداشتی بسیار تلخ که پس از 23 سال از ترور و زمین گیر کردن او، دست به قلم برد و یادی از آن اتفاق کرد. در تمام این 23 سال، حجاریان هیچ گاه در نوشته هایش این قدر تلخ قلم نزده بود و هیچ زمانی این گونه از آن ماجرا یاد