چند ساعتی آن سوتر از ما بهار آرمیده است تا یک بار دیگر چشمانش را رو به آبی آسمان بچرخاند، سبز شود و راه دل هایمان را رو به هوایی تازه باز کند.

بهار نام کوچک امید است، بسان شکوفه هایی که ذره به ذره چشم به نور می دوزند تا در اوج شکوفایی رونق بهار شوند.

ما هم اینجا می مانیم تا نخستین زمزمه های بهار بر شانه های امید بازگردند و ناممان را رو به فردایی بهاری بخوانند. از حاال می گوییم سالم دردانه فصل ها!