در آخرین شب های سال به بهانه انتشار رنج نامه مدیر «پردیس تئاتر شهرزاد» و تماشای برخی کارهای روی صحنه سری به آنجا زدم تا از آقای جعفری، مدیر سختکوش و صبور این مجموعه و کارگردان و تهیه کننده پرسابقه، جویا شوم که چه چیزی باعث شده تا این قدر عصبی شود؛ چرا که با شناختی که از او داشتم، از لحن نامه اخیرش تعجب کردم. او در آن نامه از رفتارهای سلیقه ای گلایه کرده بود. خبر تعطیلی خودخواسته تئاتر شهرزاد باعث تاسف و دردآور است، اگر مسئولان تلاشی برای جلوگیری از آن نکنند. آقای جعفری که کاملا مشخص است از بی مهری ها و مانع تراشی های بی مورد خسته شده، در یادداشت اخیر خود هیچ درخواست مساعدتی از دستگاه های اجرائی متولی هنر نداشته و چنان که همه اهالی تئاتر می دانند، فروش این مجموعه از فروش تالارهای رسمی به مراتب بیشتر است. علاوه بر آن آقای جعفری و همسر محترمش خانم صحت که اتفاقا «شهرزاد» نام حاصل زندگی مشترک شان هم هست، تجربه سال ها فعالیت در این عرصه را دارند و به ضوابط، قواعد و قوانین آن کاملا آشنا بوده و عجیب است که مداخله ها و سنگ اندازی ها و به قول خودش رفتارهای سلیقه ای مدیران، تا این حد خسته شان کرده باشد تا در این شرایط چاره ای جز تعطیلی تئاتر شهرزاد نیابند. تئاتر شهرزاد عملا خانه امید نه تنها هنرمندان پیش کسوت، بلکه جوانان علاقه مند به فرهنگ و هنر در سال های اخیر بوده و در هیچ مقطعی حتی شرایط بسیار دشوار، فعالیت خود را متوقف نکرده است و حیف است که دغدغه و گلایه مدیر آن با بی توجهی مسئولان متولی فرهنگ مواجه شود. تلاش های بخش خصوصی در عرصه فرهنگ و هنر را باید قدر دانست و به گلایه های آنان توجه داشت.