در خبرها آمده بود شیفت شب کتابخانه ملی مدت هاست، به بهانه صرفه جویی در مصرف انرژی، تعطیل است و این مساله مشکلات و مصائب فراوانی برای اهالی علم و فرهنگ و پژوهشگران و جویندگان، به ویژه برخی دانشجویان و کارمندان روزکار را سبب شده که تنها وقت فراغت از کار و دنبال کردن پژوهش برای شان، ساعات شب است. دو دهه پیش از این، دوره تحصیلات تکمیلی خود را می گذراندم، استادی داشتیم فارغ التحصیل از ژاپن که به هر مناسبتی گریزی می زد به اوضاع مملکت چشم بادامی ها و شرایط حاکم بر دانشگاه های آنجا. از جمله تعریف می کرد که «در آنجا استاد و دانشجو با هم بسیار صمیمی بودند، مخصوصا اگر استاد پی به درس خوانی شاگردش می برد این صمیمیت بیشتر هم گل می کرد. تعطیلی دانشکده عملا بی معنی بود. استادم کلید دفترش را در دانشکده به من داده بود تا هر ساعتی از شبانه روز دلم خواست آنجا حضور داشته باشم و از کتاب های فراوانش استفاده کنم. من هم برای صرفه جویی در هزینه ها شب ها را در همان دفتر استاد بیتوته می کردم. کپی کردن هم برای مان رایگان بود، من هم از این فرصت [سوء / حسن] استفاده کردم و به تدریج، بیشتر کتاب های آنجا را کپی گرفتم و موقع برگشتن با خودم به ایران آوردم...» در آن ایام، استاد ما همین کتاب ها را که از قضا کپی شان از نظر کیفیت با اصل کتاب مو نمی زد! به دانشجویانش می داد تا به صورت فردی یا گروهی ترجمه اش کنند. حالا افزون بر دو دهه از آن دوران گذشته و ما بر خود می بالیم که به قول رایج، «دانشگاه تهرانی» هستیم. - دانشگاه تهران؛ مادر دانشگاه های ایران و به قول خود متصدیان امور «نماد آموزش عالی کشور» و...

در یکی از دوشنبه های نیمسال دوم سال تحصیلی 1401-1402، در طبقه آخر دانشکده، با استادان و رفقا مشغول گپ وگفتیم، ناگهان صدای بلند و ممتد زنگ در گوش هامان طنین افکن می شود و با یادآوری ساعت پنج عصر، ما را به خود می آورد که باید سریعا دانشکده را ترک کنیم. معدود دانشجوها و افراد پخش شده در کلاس ها، سرویس ها و سایر فضاها به سرعت خود را به در خروجی می رسانند. مواردی پیش آمده دانشجو در اتاق استاد گرم بحث و گفت وگو بوده، وقتی رسیده دم در، با در بسته مواجه شده؛ در همان حال نگهبانان هم در طبقات مشغول کنترل کلاس ها؛ در نتیجه فرد باید آنقدر منتظر بماند تا احدی از کارکنان، استادان یا نگهبانان سر برسد و با کارت مخصوص، قفل الکترونیکی در بسته را بگشاید. کوتاه سخن آنکه علم و دانش، پژوهش و فناوری و به طور کلی فرهنگ، به هیچ روی تعطیل بردار نیست و توجه عمیق و جدی به حوزه های آموزشی و غنا بخشیدن به محیط های دانشگاهی و علمی با نگاه کاسب کارانه، سطحی و خفیف مشابه آنچه در حال حاضر در برخی بخش ها جاری و ساری است در تضاد و تباین است و ضرورت دارد در روند شتابان توسعه قطب ها در عصر حاضر، مسوولان امر برای تسریع در رشد و ارتقا در سطوح مختلف، تدابیری شایسته و بسزا بیندیشند.