فیلم های جنایی غالبا ایده اولیه خود را بر اساس الهام گیری از رویدادهای واقعی یا اقتباس از رمان های ادبی جنایی که سرآمد همه آنها رمان های آگاتا کریستی است، دشت می کنند. فیلم های این ژانر اگر به وادی بازسازی یا اقتباس از اثری نروند، روی به تخیل می آورند. در هر دو صورت نمی توان نقش معضلات اخلاقی جنایتکاران و آسیب شناسی مجرمان اینگونه آثار را که نقش محوری در درام پردازی دارند، نادید گرفت.

از این رو تصویری که از جانیان و آدم کشان در اینگونه فیلم ها به مخاطب ارایه می شود، همراه با خشونتی تکان دهنده در پس هر جرم و البته اقدامات متفکرانه و هوشمندانه از سوی آنها برای لاپوشانی در ارتکاب جنایت های موفق و ناموفق ایشان است.

فیلم «آدمکش بوستون» به کارگردانی «مت راسکین» که بر اساس داستان جنایی واقعی رخ داده در سال 1962 ساخته شده است، به قتل های سریالی 13 زن در بوستون می پردازد. در این فیلم شخصیت لورتا مک لافلین (با بازی کیرا نایتلی) گزارشگر روزنامه آمریکن ریکورد، پس از بررسی قتل سه زن مسن و تشخیص شیوه همسان قتل همه آنها به وسیله بستن جوراب به گردن های شان، قصد تحقیقات بیشتر در این زمینه و موشکافی دقیق تر موضوع در روزنامه را دارد که در ابتدا با مخالفت سردبیر مواجه می گردد. فیلم سعی دارد مصائب این کاراکتر در محل کار اعم از تبعیض های جنسی افراطی اعمال شده و همچنین عدم درک متقابل همسر وی از ساعات طولانی کار او را در راه افشاگری اش به تصویر بکشاند که به رغم همه بی مهری های تحمیل شده به این زن و همکار خبرنگارش یعنی ژان کول (با بازی کری کون) او در چاپ مقاله «آدمکش بوستون» موفق و زبردستانه عمل می کند.

هوشمندی این دو زن در شناسایی علایم مشترک قتل ها از قبیل خفگی با جوراب پاشنه بلند و تزیین شدن یکسان اجساد قربانیان، دست پلیس را در اهمال کاری و پنهان کاری های شان رو کرده و آنها را لحظه به لحظه به سرنخ همه قتل ها نزدیک تر می کند. فیلم در دیالوگ پردازی با به زبان آوردن دیالوگ هایی چون «خواهر شدن مقتولان با مرگ»، «کسی حس زن تنها را درک نمی کند»، «شهرمون نمیتونه از زنانش محافظت کنه»، «امنیت در جهان توهمه»، «مردها زن ها را میکشن» روی زنانه رنجور و دادخواه گرایانه اش را عیان می سازد که علاوه بر پیگیری قتل های روی داده در بوستون، نمی تواند نسبت به قتل سایر شهرها از جمله نیویورک (قتل انجام شده توسط پل دمپسی) سکوت اختیار کند و اعتراض نکند.

فیلم «آدمکش بوستون» در عین جنایی بودن، رویکرد معماگونه خود را بسان داستان وام گرفته شده از آن، حفظ می نماید و نه کاراکتر آلبرت دسالوو (با بازی دیوید دستمالچیان) را به دلیل نداشتن مدرک مثبته کافی با قاطعیت قاتل اصلی معرفی می کند و نه کاراکتر دانیل مارش (با بازی رایان وینکلس) را ولو با داشتن اتهام های فراوان می تواند متهم کند. فیلم اما سرخوردگی اش را از لاینحل باقی ماندن پرونده 13 قتل حتی با اعتراف سوری آلبرت دسالوو و کشته شدن او در زندان به وسیله چاقوی یک زندانی و مواجه شدن دو خبرنگار با مجموعه ای از سوالات بی پاسخ پیرامون هویت قاتل یا قاتلان پنهان نمی دارد ولیکن سوالات مهمی در برابر دیدگان مخاطبان خود قرار می دهد؛ چند پیرزن و زن جوان باید مورد تعرض قرار گرفته و به قتل برسند تا روزنامه ها به آن بپردازند یا پلیس زحمت ردیابی را به خود دهد؟ چرا جامعه نسبت به شخصیت هایی چون دسالوو که در کودکی مورد آزار و اذیت قرار گرفته اند بی تفاوت است و نوشداروی تجویز شده برای این قبیل افراد که نیاز به جلب توجه چه با اعترافات دروغین و چه با انجام قتل های سریالی را دارند، همیشه پس از مرگ سهراب است؟ چرا رسانه ها در چنین پرونده هایی می توانند به راحتی اذهان عمومی را به هر مسیر که می خواهند سوق دهند و جان آدم ها با تصویرسازی نادرست از واقعیت برای آنها بی ارزش است؟ چرا جامعه، محل کار و خانواده از شخصیت های مقتدر زنی چون لورتا و ژان به عنوان خبرنگار تحقیقی که دست به حل مساله می زنند، حمایت نمی کند و بعضا آنها را طرد کرده و طلاق آنها را نیز می گیرد؟ فیلم نشان می دهد در جامعه بی تفاوت نسبت به امر شفاف سازی و افشای حقیقت و اینکه مردم در آن نخواهند با حقیقت کنار بیایند، هیچ کس در امان نیست؛ حتی مظنونین به قتل. بنابراین در آرمانشهر ذهنی فیلمساز، بوستون نه تنها جایی برای پیرزن ها نیست، بلکه برای امثال دسالوو که ذهن بیماری دارند و با وعده یک کتاب میلیون دلاری می توان آنها را خرید نیز ناامن و البته قتلگاه است.