سلسله برنامه های تداکس در سراسر دنیا برگزار می شود و یک برنامه جهانی است. به این شکل که از اندیشمندان، هنرمندان و کسانی که می توانند مرزهای هنر و دانش را فراتر ببرند، دعوت می شود که تجربه و کارهای خود را که در آن به یافته ها و نتایج تازه ای دست یافته اند، برای مردم و علاقه مندان بازگو کنند. یکی از این برنامه ها هم با عنوان «موسیقی کهن و شیوه های نو» برنامه من بود.

بله، از آنجا که سازهای تار و سه تار از کهن ترین سازهای ما هستند و من در این سال ها با این سازهای کهن، نغمه های نو نواخته ام و به گفته کسانی که صاحب ذوق و دانش در موسیقی هستند، افق هایی را در این مسیر گسترده ام، از من هم دعوت شد که اندکی درباره سنت و مدرنیته و تقابل اینها و همچنین درباره شیوه نوازندگی که این تکنیک های مدرن و تازه را در آن نشان می دهد، صحبت کنم و در بخش هایی که لازم است، ساز هم بزنم و درباره آن توضیح بدهم.

با وجود اینکه همه مجوزها آماده بودند و هیچ مشکلی هم وجود نداشت، اجازه بردن ساز روی صحنه داده نشد و من هم تنها پایه ساز را روی صحنه بردم.

ببینید، متاسفانه هنوز در این کشور تکلیف با موسیقی آشکار نشده است. اگر به تاریخ و آمار و هرآنچه در دست است، نگاه کنید، یک مورد فساد اخلاقی و مالی بین هنرمندان اصیل موسیقی به خصوص هنرمندان موسیقی ایرانی هرگز در طول تاریخ نخواهید دید؛ حتی یک مورد هم نخواهید یافت. شما یک استاد مسلم موسیقی ایرانی چه در گذشته، چه در حال پیدا نمی کنید که در طول زندگی خود یک فساد اخلاقی و مالی داشته باشد و این معجزه است و البته حاصل پرورش و تربیت فرهنگ ایران و موسیقی ایرانی است. در صورتی که شما می بینید در روزگار ما هر روز خبر و گزارش فسادهای اخلاقی و مالی فراوان است و روزی نیست که خبری از فسادهای اخلاقی و مالی یکی از مدیران وجود نداشته باشد. مساله این است که هنر، انسان می سازد و هنر اصیل اساسا بر مدار اخلاق است. با توجه به آنچه گفتم برای من و بسیاری از بزرگان هنر این پرسش شگفت انگیز همچنان وجود دارد که چگونه و به چه دلیل جلوی رشد هنر انسان ساز و مردم ساز و اخلاق ساز مردم ایرانی گرفته می شود؟

بله؛ آنچه اتفاق می افتد شاید شکل های گوناگونی داشته باشد اما همه منجر به یک ممانعت و جلوگیری از بسط این هنر است. یا اساسا مجوزها داده نمی شوند و هیچ برنامه ای برگزار نمی شود یا اگر مجوزی داده می شود، گیر و اشکالی در آن پدید می آورند و اجرایی صورت نمی گیرد؛ از بسط و گسترش هنر ممانعت می شود اما این همه فساد آشکار درمان نمی شود. پرسشم را تکرار می کنم و آن اینکه «دلیل ممانعت از رشد هنر انسان ساز و اخلاق ساز ایرانی چیست؟ همین پرسش شاید بتواند حتی یک نفر را از این خواب بیدار کند و گمان می کنم همین اندازه هم کافی باشد.

معتقدم نه تنها هرگز نمی توان راه موسیقی و به طور کلی هنر را بست، بلکه این نوع تصمیم ها معمولا در نهایت به عکس آن چه اهداف تصمیم گیرندگان بود، تبدیل می شوند و نتیجه ای بر خلاف آن اهداف حاصل می کنند. چنان که نتیجه در نهایت، چیزی جز نزدیک تر شدن مردم به موسیقی نخواهد بود. تنها موجب نزدیک تر شدن مردم به هنر موسیقی خواهد شد. شاید اگر برنامه یک برنامه دولتی بود، شاهد این اتفاق نمی بودیم! به هر حال برگزارکنندگان «تداکس تهران» بسیار فرهنگی و قانونمند کار کردند و من از همه آنها سپاسگزارم.