گفتمان به معنای بینشی است که از واژگان و مفاهیم نهادینه شده بهره می گیرد تا بر ذهنیت ها اثر بگذارد. در تعریفی دیگر، گفتمان به معنی پرداختن مفصل و جزءبه جزء یک موضوع، در قالب نوشتن یا گفتن است. در جوامع انسانی نه تنها برای یک زیست اجتماعی مطلوب و متعالی میان مردمان نیاز به گفت وگو و وجود فضای مناسب برای گفتمان است، بلکه برای برقراری رابطه خوب بین مردم و نظام های حاکمیتی نیز گفتمان و گفتمان سازی امری ضروری است، چراکه جامعه برای رشد و بالندگی نیازمند گفتمان سازی براساس مجموعه ای از اهداف متعالی است تا در این بستر مبانی تئوریک مورد نیاز خود را تقویت کند. ازاین رو یکی از کارکردهای رسانه گفتمان سازی است که پیش تر توسط دنیس مک کوایل نظریه پرداز حوزه رسانه در کتاب «درآمدی بر نظریه های ارتباطات جمعی» به آن پرداخته شده است. رسانه با نقش میانجیگری خود دو وظیفه مهم درخصوص گفتمان سازی بر عهده دارد: اول کاشت بذر فکری و مباحثه ای موضوعات مورد نیاز جامعه و ایجاد نیاز در این زمینه و دوم فضاسازی مناسب جهت طرح دیدگاه ها و دعوت از اندیشمندان جامعه برای بحث و گفت وگو و تبادل نظر، تا از این میان بذر اندیشه در زمینی حاصلخیز رشد کند و جامعه از ثمره و میوه این درخت پرارزش بهره مند شود. این چنین نیز می توان گفت که گفتمان سازی رسانه با مقوله مهم تغییرات اجتماعی که همواره مفهومی گریزناپذیر در حیات بشر بوده است ارتباطی دوسویه دارد. هم می تواند و باید عامل این تغییرات باشد و هم می تواند و باید در ادامه تغییرات، بستر مناسبی برای روابط جدید و راهبری های مناسب به ویژه بین حاکمیت و مردم ایجاد کند. این گونه است که یک جامعه یا یک گروه اجتماعی به رشد و تعالی می رسند. گفتمان سازی، پدیده ای آنی و تک مرحله ای نیست، بلکه فرایندی اجتماعی، برگرفته از نقش و کارکرد تمامی نهادهایی است که در اجتماع حضور دارند. گفتمان سازی، محصول کنشگری فعالانه محیط های علمی و آموزشی و پژوهشی از جمله رسانه هاست. پروسه ای دائمی که خود نیازمند مراقبت و زایش مفاهیم از درون است تا به واسطه این ویژگی جامعه را از رخوت و یکدستی مذموم به فضای بانشاط و چندصدایی ممدوح برساند. در اهمیت گفتمان سازی این گونه نیز می توان گفت که امروزه فرهنگ سازی جهانی نیازمند گفتمان سازی های جدید است تا ذهنیت مردم را روشن کند. برای این نوع از فرهنگ سازی و گفتمان سازی، بدیهی است که باید برنامه ریزی کرد و فهم گفتمانی را بالا برد و شیوه های تحلیل و ساخت ذهنیت را یاد گرفت. مسئولیتی که بی شک بخش عمده آن بر دوش رسانه هاست تا به نقد منصفانه قدرت و حاکمیت از یک سو و طرح دیدگاه های مختلف علمی و تجربی از سوی دیگر جامعه را در مسیر صلاح رهنمون شود. بدیهی است که در یک نظام گفتمانی، فرهنگ سازی، تنها با تبلیغات به معنای پروپاگاندا شکل نمی گیرد. بلکه تولید گفتمان مناسب و قابل فهم به عنوان گام اول شناخته می شود. ادبیاتی که مورد فهم همگان از جمله گروه های مختلف اجتماع قرار گیرد. از سوی دیگر فهم گفتمان های حاکم مستلزم تشخیص، تفکیک، درک و تحلیل گفتمان هاست. امری که لااقل در گفتمان سازی با محوریت رسانه، نیازمند درک مفاهیم و توسعه سواد رسانه ای از یک سو و ایجاد امکان گفتمان سازی برای رسانه از سوی متولیان امر و ناظران بر رسانه هاست. بنابراین برای بازشناسی نسبت مسئولیت اجتماعی رسانه با این مقولات و ایجاد بسترهای مناسب و مصونیت های لازم برای رسانه ها، یکی از گام های مهم تدوین الگوی گفتمان سازی با محوریت رسانه است. فراموش نباید کرد که حرکت جامعه انسانی ذیل تغییرات اجتماعی گریزناپذیر نیازمند اندیشه و دانش لازم است که عمده آن در گفتمان سازی و مشارکت تئوریک اندیشمندان و عقلای جامعه تولید می شود و رسانه ها محلی مناسب برای طرح این موضوعات هستند.