به نام خداوند لوح و قلم/ نگارنده وجود و عدم

در دنیای کنونی که عصر ارتباطات است، تعامل انسان ها برمبنای احترام متقابل، امری بدیهی بوده که مبنای عقلانی و اخلاقی دارد؛ ضمن آن که آموزه های دینی به خصوص آیین اسلام، بر این شیوه تاکید موکد داشته و اصل متعالی کرامت انسانی در آیه کریمه لقدکرمنا بنی آدم به عیان دیده می شود که حاکی از آن است که خدای بزرگ به نوع آدمی فارغ از دین و فرهنگ و قومیت و جنسیت، کرامت بخشیده است.

بنای سلوک پیامبر خدا(ص) و ائمه اهل بیت(ع) و بزرگان صحابه و عالمان و اندیشمندان حقیقی نیز بیانگر این واضح است که اختلاف در رای و فکر را مبارک دانسته و آن را مایه پیشرفت و رشد جامعه اسلامی قلمداد می کردند. آنچه که ناپسند و مذموم بوده و هست، تفرقه و جدایی امت است که صدالبته مایه خوشحالی بدخواهان نیز است. جهل و خودبرتربینی و منیت، سه عامل تفرقه میان مسلمانان بوده و هست که نخبگان و عالمان، رسانه و فضای مجازی و عموم مردم و خواص اجتماعی باید نهایت مراقبت را داشته باشند تا دانسته و نادانسته گرفتار این دام ها در جهت خط کشی و جداسازی میان انسان ها به خصوص پیروان ادیان و مذاهب و اقوام نشوند.

ایران اسلامی در سابقه تمدنی و فرهنگی پرطمطراق خود، همواره با وجود اندیشمندان و متفکران بزرگ از سویی و توده های مردم فهیم و بااخلاق از سوی دیگر، در مسیر انسجام، یکپارچگی و وحدت در عین کثرت، گام برداشته و تفاوت های موجود در زبان، نژاد، فرهنگ، دین، مذهب و قومیت را نه فقط تهدید بلکه فرصت ناب و طلایی در جهت پیشرفت و تعالی این تمدن و فرهنگ پیشران دانسته است.

در چنین فضای فرهنگی پرآوازه ای، بداخلاقی و بدزبانی به نام طرفداری از مذهب قطعا امری زشت و ناپسند خواهد بود و اگر در مسیر ایجاد گسست میان آحاد جامعه باشد گناهی نابخشودنی است. ایران عزیز ما رنگین کمانی از اقوام، ادیان و مذاهب مختلف است که قرن ها در کنار یکدیگر با صمیمیت، صفای باطن و نهایت اخلاق نیکو، همزیستی مسالمت آمیز داشته اند. بیاییم با یکدلی میان خود، نادانان و جاهلان امت را منزوی ساخته و بیش از پیش رشته مهربانی و برادری را محکم گردانیم.