مقایسه میزان گرایش به تفکر انتقادی در بین اساتید و دانشجویان دانشگاه علوم پزشکی کرمانشاه، سال 1389

تفکر انتقادی قابلیتی است که طی آن، فراگیر پس از دریافت مفاهیم کلیدی استاد، طی یک فرآیند ذهنی فعال به اهداف آموزشی دست می یابد. این توانایی علاوه بر رشد ابعاد شناختی، نگرشی و عاطفی دانشجو، سبب افزایش یادداری مطالب نیز می شود. لذا سنجش و اندازه گیری آن برای برنامه ریزی آموزشی و رشد دانشجو مورد توجه است. این مطالعه با هدف مقایسه میزان گرایش به تفکر انتقادی اساتید و دانشجویان انجام گرفت.
مطالعه حاضر یک بررسی توصیفی–تحلیلی است. جامعه آماری شامل دانشجویان و اساتید دانشگاه علوم پزشکی کرمانشاه بود. تعداد 300 نفر از دانشجویان و40 نفر از اساتید به روش نمونه گیری تصادفی طبقه ای انتخاب شدند. اطلاعات با استفاده از پرسشنامه استاندارد میزان گرایش به تفکرانتقادی جمع آوری شد. از آزمون های تحلیل واریانس و تی برای تجزیه و تحلیل داده ها استفاده شد.
میانگین نمرات مولفه های تفکر انتقادی اساتید به طور معنادار از دانشجویان بیشتر بود (02/0P<). بین گرایش به تفکر انتقادی در دو جنس از لحاظ مولفه های خلاقیت (008/0=P) و تعهد (04/0=P) تفاوت معنادار آماری وجود داشت. اما برای مولفه کمال، این تفاوت معنادار نبود. تفاوت معناداری بین گرایش به تفکر انتقادی دانشجویان با توجه به دانشکده و رشته تحصیلی وجود نداشت، اما بین مرتبه علمی اساتید و مولفه خلاقیت، تفاوت معنادار بود (01/0P=).
سطح تفکر انتقادی در بین دانشجویان و اساتید پایین بود. میزان این مهارت در دانشجویان کم تر از اساتید بود. با توجه به اهمیت موضوع، پیشنهاد می شود کارگاه های آموزشی ارتقاء سطح مهارت های تفکر انتقادی برای اعضای هیات علمی و دانشجویان تشکیل شود.