بررسی ارتباط تعداد پلاکت و حجم متوسط پلاکتی با ترومبوآمبولی ریوی

ترومبوآمبولی ریه (PTE =PneumoThromboEmbolism)، سومین علت مرگ و میر ناشی از بیماری های عروقی پس از انفارکتوس قلبی و بیماری های عروقی مغزی می باشد. مطالعات پیشین، بیان گر افزایش فعالیت پلاکتی در بیماران مبتلا به ترومبوآمبولی ریوی (PTE) بوده اند. حجم متوسط پلاکتی (MPV=Mean Platelet Value)، با فعالیت پلاکتی در ارتباط است. پلاکت های بزرگ نسبت به پلاکت های کوچکتر حاوی فاکتورهای لخته زای بیشتری هستند. هدف از این مطالعه بررسی و مقایسه حجم متوسط پلاکتی (MPV) و تعداد پلاکت در بیماران مبتلا به PTE و گروه شاهدمی باشد.
روش اجرا: در این مطالعه مورد شاهدی، 210 بیمار مبتلا به PTE مورد بررسی قرار گرفتند. تشخیص PTE بالینی بوده و توسط CT آنژیوگرافی تایید گردید. 210 فرد سالم که از نظر سن، جنس و شاخص توده بدنی با بیماران هماهنگ شده بودند، به عنوان گروه شاهد تعیین شدند. اطلاعات اصلی فردی، کلینیکی و آزمایشگاهی بیماران و گروه شاهد جمع آوری و ثبت شد. میزان MPV و تعداد پلاکت در اولین روز بستری ارزیابی شد.

میانگین سنی در بیماران و گروه شاهدبه ترتیب 78/19 ± 6/52 و 68/20 ± 43/49 سال بود (109/0= p). MPV به صورت معناداری در بیماران نسبت به گروه شاهد بالاتر بود. (به ترتیب 086/1 ± 57/10 در برابر 109× 861/0 ± 807/9 fL؛ 001/0= p) تعداد پلاکت در بیماران و گروه شاهد تفاوت معنی داری نداشت. (به ترتیب 22/92 ± 76/231 در برابر 109× 32/67 ± 76/243 در لیتر؛ 129/0= p).

حجم متوسط پلاکتی (MPV)، یک آزمایش ساده و ارزان است که در تمام بیماران به طور معمول انجام می شود و می تواند به عنوان مشخصه ای برای فعالیت پلاکتی در بیماران مبتلا به PTE مورد استفاده قرار بگیرد. ما نشان دادیم که MPV در بیماران مبتلا به PTE افزایش یافته است. تعداد پلاکت در بیماران و گروه شاهد تفاوت معنی داری نداشت.