بروز مقاومت در سفیدک سطحی مو (Erysiphe necator) به پنکونازول و هگزاکونازول در استان خراسان رضوی

در این تحقیق 37 جدایه قارچ عامل بیماری سفیدک سطحی انگور(Erysiphe necator) برای امکان وجود مقاومت به قارچ کش های پنکونازول(توپاس) و هگزاکونازول(انویل) که به طور گسترده ای برای کنترل شیمیایی این بیماری به کار می روند، ارزیابی شدند. جدایه ها از سطح موستان های سه ناحیه عمده انگورکاری استان شامل نه شهرستان در طی سال 1388 در دو مرحله زمانی از اوایل خرداد ماه تا تیرماه و از اواخر مرداد تا اوایل مهر ماه جمع آوری شدند. ارزیابی مقاومت این قارچ به قارچ کش های فوق براساس پنج غلظت از هر کدام از قارچ کش (هگزاکونازول در غلظت های ppm300، 30، 3، 3/0، 0) و (پنکونازول در غلظت های ppm125، 5/12، 25/1، 125/0، 0) و با روش زیست سنجی دیسک های برگی(Leaf Disk Bioassay) انجام گرفت. بروز مقاومت بر اساس مقادیر EC50 بدست آمده از برازش منحنی های لگاریتم لجستیک دز- پاسخ ارزیابی شد. نتایج بدست آمده نشان داد بیشترین میزان EC50 (بیشترین مقاومت) در بین جدایه ها نسبت به پنکونازول و هگزاکونازول به ترتیب مربوط به شهرستان های درگز (93/0± 932/0 میلی گرم در لیتر) و قوچان (39/0± 15/3 میلی گرم در لیتر) بود. در مورد هگزاکونازول مقادیر EC50 جدایه های به دست آمده از مرحله آسکوسپوری عامل بیماری بیشتر از مرحله کنیدیایی آن و در مورد پنکونازول مقادیر EC50 جدایه های به دست آمده از مرحله کنیدیایی عامل بیماری بیشتر از مرحله آسکوسپوری بود. نتایج این بررسی بروز مقاومت Erysiphe necator به قارچ کش های پنکونازول و هگزاکونازل را در سطوح متفاوتی در برخی از شهرستان های استان خراسان رضوی نشان داد.