پیوند سلول های اپی تلیالی کشت داده شده لیمبوس و مخاط دهانی

سلول های بنیادینی که در لیمبوس یافت می شوند منبع نهایی برای تجدید سلول های اپی تلیوم قرنیه در موارد طبیعی و آسیب دیده می باشند. وقتی سلول های بنیادین لیمبوس دچار کمبود یا اختلال عملکرد باشند، نقص سلول های بنیادی (LSCD) رخ می دهد. درمان جراحی آن بسته به طرف درگیر و شدت درگیری لیمبوس قرنیه می باشد. درمان های رایج پیوند سلول های بنیادین اتوگرافت ملتحمه لیمبوس (CLAU)، الوگرافت ملتحمه لیمبوس (CLET) و پیوند سلول های اپی تلیومی مخاط دهانی کشت شده (COMET) بر روی حاملی نظیر غشا جنینی از جایگزین های رایج جراحی می باشند. این شیوه های جدید جراحی در پایدار نمودن سطح قرنیه موثر هستند. مزیت نظریه گسترش در شرایط آزمایشگاهی (Exvivo) بر روش های مرسوم این است که تنها نمونه کوچکی از لیمبوس یا مخاط مورد نیاز است. آن ها را می توان در موارد با نقص کامل سلول های بنیادین یک طرفه و دوطرفه به کار برد. در موارد یک طرفه، منبع CLET چشم مقابل سالم و در موارد دوطرفه می توان از چشم های منسوبین زنده یا جسد استفاده نمود. نمونه دهانی، سلول بنیادی لیمبوس ندارد ولی به نظر می رسد منبع معادلی از سلول های بنیادین لیمبوس باشد که قادر به تولید اپی تلیوم شبیه قرنیه در شرایط کشت مناسب است. فایده اصلی COMET این است که بیماران با LSCD دو طرفه را می توان با پیوند حاصل از سلول های مخاط دهانی اتولوگ خودشان پیوند نمود. تاکنون گزارشی از نتایج طولانی مدت COMET ارایه نشده است.