کاوشی پدیدار شناسانه در تجربه تعامل یادگیرندگان در دانشگاه مجازی

پژوهش حاضر ماهیت یادگیری الکترونیکی را از منظر تجارب مشترک دانشجویان و دانش آموختگان دانشگاه های مجازی بررسی کرده است. پرسش اصلی تحقیق این بوده است: دانشجویان ایرانی یادگیری الکترونیکی را چگونه تجربه می کنند؟ به بیان دیگر هدف پژوهش دستیابی به معنای پدیده یادگیری الکترونیکی و ترسیم ابعاد آن است به گونه ای که در ذهن کاربران آن نقش می بندد.
این پژوهش به صورت کیفی و به روش پدیدار شناسانه انجام شد. 7دانشجو و دانش آموخته دانشگاه مجازی با روش نمونه گیری گلوله برفی انتخاب و با آنها مصاحبه نیمه سازمان یافته و عمیق انجام شد. آنگاه متن مصاحبه ها با روش تحلیل محتوای کیفی تجزیه و تحلیل شدند.
یافته های پژوهش پیرامون سوال اصلی پژوهش در 3 مقوله محوری ارائه شده است:1)تعامل با دو زیر مقوله هم کلاسی ها و استادان.
2)مدیریت و سبک یادگیری.
3)چالش ها و دغدغه ها با سه زیرمقوله فرهنگ، اشتغال و ضعف ها و کاستی ها نتایج این پژوهش حاکی از آن است که عدم حضور اجتماعی و تعامل ضعیف دانشجویان با استاد یا هم کلاسی های خود، یکی از چالش های بزرگ افراد شرکت کننده در پژوهش است. احساس عدم امنیت روانی، بی مسئولیتی اساتید نشات گرفته از فقدان خطرپذیری به دلیل نبود ارتباط چشمی و بدنی، عدم شناخت صحیح از افراد و موقعیت ها، اضطراب امتحان به دلیل نداشتن تفسیر درست از خلقیات استاد، بی علاقگی اساتید به طرح پرسش در کلاس های دارای ارتباط هم زمان و احساس تنهایی همه از جمله یافته های پژوهش در مقوله تعامل است. از طرف دیگر در یادگیری الکترونیکی نقش دانشجو فعال تر شده است. مشکلات فرهنگی ناشی از عدم پذیرش این شیوه از آموزش در کشور به شکل تبعیض و تحمیل حس حقارت به دانشجویان، ضعیف بودن زیرساخت های فنی، ضعف مدیریتی و عدم استفاده از اساتید آموزش دیده در حوزه آموزش مجازی از دیگر یافته های این پژوهش است.