بررسی مقایسه ای مرگ در شعر نیما یوشیج و استیوی اسمیت آی آدم ها و دست تکان نمی داد، داشت غرق می شد

هم ذات بودگی دو هنرمند و اشتراک روحی و احساسی آن ها گاه موجب پدیدار شدن آثاری می گردد که به رغم فاصله ی انکارناپذیر شرایط و موقعیت های مکانی و زیستی، از همانندی های شگفتی برخوردار است. از جمله ی این آثار دو شعر «آی آدم ها» از نیما یوشیج و «دست تکان نمی داد، داشت غرق می شد» از استیوی اسمیت، شاعر انگلیسی، است که شاعران هر دو شعر با بهره مندی ازبن مایه ی مرگ در تصویر سمبولیک انسانی که در پیش چشم دیگران در حال غرق شدن است، بیانیه ای مستند علیه ساحل نشینان بی اعتنا به دیگران ارائه داده اند. توجه اصلی مقاله ی حاضر بررسی و تحلیل این دو شعر به منظور کشف و توضیح مشابهت و تفاوت های شیوه ی ارائه ی نماد مرگ در این دو شعر است. بهره مندی از ساخت روایی در شعر، و استفاده از بستر تراژیک از مهم ترین شباهت های دو شعر است. حال آن که در شیوه ی ساخت و پرداخت روایی، شعر «دست تکان نمی داد، داشت غرق می شد» بیش تر روایت محور است و در شعر«آی آدم ها» رویکرد راوی محوری غلبه دارد. هم چنین نگاه بیش و کم فلسفی استیوی اسمیت به مقوله ی مرگ بارویکرد نیمایوشیج که رنگ سیاسی و اجتماعی بر آن غلبه دارد، از دیگر تفاوت های دو شعر است.