بررسی اثر ضددردی کورکومین، ماده موثر زردچوبه، در موش صحرایی دیابتی و ارزیابی نقش پراکسیداسیون لیپیدی

در این مطالعه اثر ضد دردی کورکومین در موش های صحرایی دیابتی در دو آزمون فرمالین و غوطه ور کردن دم در آب داغ بررسی شد.
موش های صحرایی به شش گروه کنترل، کنترل تحت تیمار با کورکومین، دیابتی، دیابتی دریافت کننده سدیم سالیسیلات، و دو گروه دیابتی تحت تیمار با کورکومین (10 و 50 میلی گرم بر کیلوگرم) تقسیم شدند. کورکومین 7 روز پس از تزریق استرپتوزوتوسین به مدت 5 هفته تجویز شد.
تیمار با کورکومین در دوز بالا موجب کاهش معنی دار در نمرات درد موش های دیابتی در مقایسه با گروه دیابتی در دو مرحله حاد و مزمن آزمون فرمالین شد (05/0P<). تزریق سدیم سالیسیلات نیز موجب کاهش معنی دار درد در مرحله مزمن آزمون فرمالین شد (05/0P<). به علاوه؛ در گروه دیابتی یک کاهش معنی دار در مدت زمان تاخیر در بیرون کشیدن دم در مقایسه با گروه کنترل مشاهده شد (01/0P<) و تیمار موش های دیابتی با کورکومین در دوز بالا موجب افزایش معنی دار این زمان تاخیر در مقایسه با گروه دیابتی شد (05/0P<). همچنین موش های دیابتی افزایش معنی داری را در سطح سرمی مالون دی آلدئید (01/0>P) نشان دادند و تیمار با کورکومین در دوز بالا میزان مالون دی آلدئید را به صورت معنی دار کاهش داد (05/0>P).
تجویز کورکومین موجب کاهش شدت احساس درد در دو مرحله حاد و مزمن آزمون فرمالین در موش های دیابتی می شود و آستانه درد حرارتی را افزایش می دهد و بخشی از آثار سودمند آن از طریق کاهش پراکسیداسیون لیپیدی اعمال می شود.