نقش زنان در ایجاد و تحکیم عفت عمومی از دیدگاه قرآن

مطلوبیت جنس مونث برای جنس مذکر، امری طبیعی است. برای جلب توجه جنس مذکر، نظام خلقت، گرایش به خودنمایی را در جنس مونث به ودیعه نهاده است. تعبیه این امیال قطعا کارکردی حکیمانه دارد و باید در کانالی صحیح هدایت شود که وحی و عقل، عهده دار این امر هستند. زنان در برخورد با این میل، می توانند مدیریت آن را به دست هوا و هوس بدهند و میزان لغزش پذیری مردان را افزایش و یا با تبعیت از عقل و دین، به گونه ای عمل کنند که ضمن پاسخگویی به نیازها، سلامت جامعه را نیز پاس دارند.
قرآن کریم به همین منظور توصیه های متعدد و متنوعی بیان داشته است. در این آیات، جهت ایجاد محیط سالم برای زندگی و برقراری عفاف، به زنان توصیه شده است، تا ضمن پرهیز از تبرج، با اتکا به وجوه مشترک انسانی در جامعه حضور پیدا کنند و جامعه را محل ابراز زنانگی قرار ندهند.
تاکید مکرر قرآن بر پوشاندن جاذبه های زنانه و ضرورت رعایت حد و مرز پوشش، نشانگر اهمیت موضوع، توجه شریعت به آن و تاثیر مساله فوق در حیات آدمی است، هم چنین نشانگر تاثیر پذیری بیشتر مردها از حس دیداری است. به همین دلیل انسان مادی، به ویژه در عصر حاضر، بیشترین اهتمام را در ترویج برهنگی و سوء استفاده از حس دیداری مردان دارد.
توجه به عفاف و پیامدهای آن برای جامعه ما بسان واکسنی است که جامعه را در برابر بیماری های بسیاری مقاوم و محافظت می نماید.