اثربخشی آموزش به روش دیویس بر خودپنداره کودکان دارای نارساخوانی

هدف این پژوهش، بررسی اثربخشی روش دیویس بر خودپنداره دانش آموزان پسر نارساخوان سوم ابتدایی بود.
برای این هدف،20دانش آموز نارساخوان به شیوه نمونه گیری تصادفی خوشه ایچند مرحله ای، انتخاب و به روش تصادفی در گروه های آزمایش و کنترل گمارده شدند. ابزارهای مورد استفاده چک لیست وارسی شناسایی کودکان نارساخوان، مقیاس هوش وکسلر کودکان، آزمون خواندن و نارساخوانی و آزمون خودپنداره بود. روش دیویس در 16 جلسه 30 دقیقه ای به صورت انفرادی بر روی گروه آزمایش انجام گرفت. پس از پایان مداخله، بر روی هر دو گروه، آزمون خواندن و نارساخوانی اجرا شد. داده ها با نرم افزار SPSS-15 و با روش آماری تحلیل کواریانس مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.
تحلیل یافته ها نشان داد، روش دیویس بر خودپنداره کودکان نارساخوان موثر بوده است و بین دو گروه آزمایش و کنترل در نمرات پس آزمون خودپنداره تفاوت معناداری وجود داشت. نتایج نشان داد مداخله روش دیویس بر خودپنداره تحصیلی، ورزشی و اجتماعی تاثیرگذار بوده است.
کودکان نارساخوان نیازمند مداخلات مناسبی جهت رفع مشکلات درسی و تحصیلی خود می باشند. مشکلات تحصیلی آنان تاثیر منفی بر عملکرد غیرتحصیلی و خودپنداره شان می گذارد؛ بنابراین از بین بردن مشکلات یادگیری، تاثیر مثبتی بر خودپنداره آنان دارد.