تاثیر متقابل ادبیات داستانی مدرن و تئاتر ابزورد

در این مقاله قصد داریم با تاکید بر جلوه های ساختاری تئاتر ابزورد، بهمثابه شکل نوینی از پردازش نمایشی در نیمه نخست قرن بیستم، تحولات وسیع زبان ادبی را در این گونه تئاتری تحلیل و نقش آن را در روند تکوین ادبیات داستانی پس از خود بررسی کنیم. مسئله اصلی این تحقیق کشف و شناسایی حدود تاثیرات متقابلی است که میان این گونه متفاوت نمایشی و اشکالی از ادبیات داستانی مدرن پس از دهه شصت میلادی، نظیر رمان نو، نمایان شد. اگر بتوان پذیرفت که تئاتر ابزورد در حد فاصل جریانات ادبی مدرن و پسامدرن رواج یافت، سوال عمده این است که تا چه حد بر اشکال رماننویسی پس از خود تاثیر گذاشته است؟ در تحقیق حاضر درصدد آنیم که با الهام از آموزه های ساختگرایی تکوینی، الگوی روششناسانه مناسبی برای سنجش کیفی هرنوع تاثیر متقابل میان درام ابزورد و رمان نو تعریف کنیم. بهاین منظور، جامعهای از نویسندگان مطرح در هردو گونه ادبی و نمایشی مذکور را انتخاب کرده و شاخصهای سبکشناسانهای از آثار آنها را مد نظر قرار دادهایم. در این مقایسه تطبیقی، بهویژه با تمرکز بر کیفیاتی از نمایشنامه های ساموئل بکت و رمانهای مارگریت دوراس، نشان داده می شود که تاچه اندازه میتوان با شاخصهایی مشترک بهشکل یا محتوای آثار مذکور توجه نشان داد. سبکگریزی، شیءگرایی، انسانگرایی و علمگرایی از مهمترین معیارهای این سنجش تطبیقی بهشمار میرود و با شواهدی که از متون مختلف ارائه شده است، ثابت می شود که تئاتر ابزورد تاثیرات صرفا ادبی برروند تحول رمان نو نگذاشته است، بلکه باید گفت که جنبه های «تئاتری» درام ابزورد نیز در زبان ادبی پس از دهه شصت میلادی نفوذ کرده است؛ روندی که میتوان آنرا بهنوعی «اجراییشدن» ادبیات تلقی کرد.