مقایسه ی اثر ترمیمی سلول های بنیادی استرومایی مغز استخوان و مونوسیت در مدل آسیب نخاعی موش صحرایی

به دنبال بروز آسیب طناب نخاعی و وقایع پاتوفیزیولوژیکی رخ داده در محل ضایعه محیط نامناسبی برای ترمیم به وجود می آید. مهم ترین آن ها مرگ نورون ها، تشکیل کیست و زخم گلیال و ناکارآمدی مونوسیت ها می باشد. روش های نوین درمانی آسیب نخاعی، عمدتا مبتنی بر سلول درمانی می باشد که سلول های استرومایی مشتق شده از مغز استخوان BMSCs و سلول های مونوسیت از توجه بیشتری برخوردار می باشند. هدف ما از این مطالعه مقایسه ی اثر ترمیمی سلول های بنیادی استرومایی و مونوسیت در مدل آسیب نخاعی در موش صحرایی بود.
موش های صحرایی به صورت تصادفی به سه گروه شش تایی تقسیم شدند و به روش Weight Dropping آسیب نخاعی ایجاد شد و روز چهارم، تزریق به صورت موضعی صورت گرفت. گروه اول نرمال سالین، گروه دوم سلول های بنیادی استرومایی و گروه سوم نیز مونوسیت دریافت داشتند. تست بهبود حرکتی BBB به مدت چهار هفته صورت گرفت و دو هفته قبل از اتمام کار بیوتین دکستران آمین (BDA) به صورت داخل مغزی تزریق شد و در انتهای هفته ی چهارم رنگ آمیزی بافتی انجام شد.
نتایج تست حرکتی BBB نشان دهنده ی تفاوت معنی داری در نمرات گروه دوم و سوم نسبت به گروه کنترل نبود؛ اما نتایج شمارش آکسون ها تفاوت معنی داری بین گروه کنترل و گروه های دوم و سوم نشان داد. مقایسه ی نتایج تست حرکتی و شمارش آکسون ها بین گروه دوم و سوم معنی دار نبود.
به نظر می رسد که سلول های استرومایی و مونوسیت برای سلول درمانی آسیب نخاعی مناسب باشند. استفاده از حیوانات بیشتر و همینطور ادامه ی مطالعه برای مدت زمان بیشتر پیشنهاد می گردد.