تعیین سطح سرمی آهن و TIBC در بیماران مبتلا به پارکینسون در کرمان

بیماری پارکینسون از جمله بیماری های دژنراتیو سیستم عصبی است که شیوع آن در افراد بالای 65 سال یک درصد می باشد. از نظر آسیب شناسی دلیل این اختلال از بین رفتن سلول های حاوی نوروملانین در ساقه مغز خصوصا بخش متراکم جسم سیاه می باشد، ولی علت این تخریب سلولی هنوز ناشناخته است. افزایش غلظت آهن جسم سیاه مبتلایان به بیماری در مقایسه با افراد طبیعی ثابت شده است. تجمع آهن در این ناحیه از مغز بیماران می تواند ناشی از تغییرات متابولیسم سیستمیک آهن باشد. در این مطالعه سطح سرمی آهن و TIBC در 34 بیمار پارکینسونی و 102 نفر فرد سالم به عنوان گروه شاهد اندازه گیری و تحلیل شده است. مطالعه به صورت مقطعی انجام گرفته و در ابتدا آزمایشات MCH، MCV، Hct، Hb در هر دو گروه انجام شد. افرادی که سطح هر چهار متغیر فوق در آنها در محدوده طبیعی بود، وارد مطالعه شده و نتایج زیر بعد از تجزیه و تحلیل آماری با استفاده از آزمون t دو نمونه ای مستقل (two-sample t-test) حاصل شد. سطح سرمی آهن و TIBC در بیماران پارکینسونی در مقایسه با گروه شاهد از نظر آماری کاهش معنی داری را نشان داد (P<0.0001). سطح Hb و Hct در بیماران پارکینسونی نسبت به گروه شاهد کمتر بود. در مقابل سطح MCH، MCV در این بیماران در مقایسه با گروه شاهد بیشتر بود ولی تنها در مورد متغیر MCV این افزایش معنی دار بود (P<0.0001). اختلافی بین بیمارانی که داروی L. Dopa استفاده می کردند با بیمارانی که از آن استفاده نکردند در مورد سطح سرمی آهن و TIBC مشاهده نشد. سن، جنس و مدت ابتلا به این اختلال و درجه بیماری بیماران مبتلا به پارکینسون با سطح سرمی آهن و TIBC رابطه نداشت. با توجه به وجود رسوب آهن در ماده سیاه در بیماران مبتلا به بیماری پارکینسون اولیه این مطالعه می تواند تاییدی بر نقش اولیه آهن در پاتوژنز بیماری، یا احتمال وجود نقص در متابولیسم سیستمیک آهن در این بیماری باشد.