نقد و بررسی دخالت افلاک و اختران بر سرنوشت انسان در شاهنامه فردوسی

این مقاله به نقد و بررسی باور پیشینیان در دخالت افلاک و اختران برسرنوشت انسان در شاه نامه فردوسی و بررسی علل پیدایش این باورها و صحت و سقم آنها می پردازد: انسان در اواسط هزاره اول (ق. م) به نجوم دست می یابد. ریاضیات مصری با نجوم بین النهرینی جمع می گردد، انقلاب عظیمی در دانش اخترشناسی پدید می آید و به زودی در جهان خدایان اسطوره ای آسیای غربی اثر می گذارد. خدایانی که تا آن زمان بر روی کوه های المپ و البرز و دیگر مکان ها ساکن بودند به اعماق آسمان و سیارات بالا می روند؛ سرنوشت انسان که تا این زمان در دست بت ها و خدایان زمینی بود، به دست سیارات سپرده می شود سیارات خداگونه می شوند و برای انسان سرنوشت می سازند. نبرد انسان با سرنوشت در طی چند هزاره با تاثیر از آیین های مهری، زردشتی، زروانی و غیره، اساطیر و آیین های گوناگونی را پدید می آورد. شاه نامه فردوسی بزرگ ترین منبع در بازتاب این اندیشه ها است.