معرفی، بررسی و ارزیابی ضرورت به کارگیری سیستم ناوبری حمل و نقل ویژه نابینایان در فضاهای شهری (مورد مطالعه: شهر تهران)

حمل و نقل عمومی در شهرها موجب کاهش تراکم ترافیک و توسعه عدالت اجتماعی می شود. این موضوع برای معلولان و کم توانان، کمتر درنظر گرفته می شود. یکی از اقشار معلولان، نابینایان و افراد دارای اختلالات بینایی می باشند. عدم تجهیز سیستم های حمل و نقل عمومی به زیرساخت های موردنیاز برای کم بینایان نه تنها موجب عدم امکان استفاده سیستم برای آنها می شود سبب کاهش ایمنی و به خطرافتادن جان این قشر از جامعه می شود. حادثه ای که چندی پیش برای یک نابینا در ایستگاه مترو به دلیل کمبود علائم راهنمای مسیریابی اتفاق افتاد، هشداری جدی در این زمینه باشد. هرچند در طول سال های گذشته پیشرفت های قابل توجهی در بهبود سیستم های حمل ونقل عمومی و شخصی برای دسترسی نابینایان دیده شده است که ازجمله آن می توان به بهبود فضاهای شهری، پیاده رو ها، ایستگاه های حمل و نقل عمومی و... اشاره کرد، اما هنوز هم کمبودهایی به ویژه در دسترسی نابینایان به سیستم های حمل و نقل مشاهده می شود که بخش اعظم آن مربوط به زیرساخت های حمل و نقل نابینایان و عدم استفاده از فن آوری های جدید در زمینه حمل و نقل نابینایان است. امروزه فن آوری های زیادی برای خدمت رسانی به تحرک نابینایان در فضاهای شهری ایجاد شده اند که یکی از پیشروترین و سازگارترین آنها سیستم ناوبری می باشد. با عنایت به این که تا به حال این سیستم در ایران معرفی و به کارگیری نشده است در این مقاله فرآیند به کارگیری سیستم های نوین ناوبری حمل و نقل نابینایان معرفی، ارزیابی و تحلیل شده است. در ادامه ارزیابی ضرورت به کارگیری این سیستم در فضاهای شهری ارائه شده است. این مطالعه به روش توصیفی از نوع مورد کاوی (مطالعه موردی) است.