ولایت مداری در الگوی پیشرفت سیاسی اسلامی - ایرانی

در اندیشه اسلامی، خداوند خالق و مالک عالم هستی است و تصرف در ملک او نیازمند اذن و اجازه می باشد. پیشرفت سیاسی مستلزم تصرف در عالم تشریع بوده و این تصرف نیز مشروط به اذن و اجازه مالک است. ولی الاهی، که در پیامبر(ص)، ائمه(ع) و در عصرغیبت، در فقیه عادل و با کفایت متجلی می گردد، تنها کسی است که از سوی خداوند ماذون و مامور بوده تا در راستای هدف خلقت، در این عالم تصرف نماید. ازاین رو، پیشرفت سیاسی اسلامی، فرایندی است که در نتیجه انجام عمل صالح سیاسی، از که توسط افراد ماذون از سوی ولی امر، در جهت سعادت انسانی برای برپایی عدالت و دست یابی به حیات طیبه، تحقق یافته و موجب پویایی تمدن کمال محور می گردد. تحقق این امر مبتنی بر عبودیت الاهی، و فرجام شناسی و باور به زندگی در سرای آخرت می باشد. در این صورت، جامعه از شاخص هایی هم چون عمل صالح سیاسی، بصیرت سیاسی و اطاعت پذیری، که شرط تحقق پیشرفت سیاسی است، بهره مند خواهد شد، ازاین رو، پیشرفت سیاسی در جامعه ولایی، تنها بر اساس نظریه انتصابی ولایت فقیه متصور است؛ سایر دیدگاه ها در این مورد، ارتباط مستقیمی با پیشرفت سیاسی نخواهند داشت. به عبارت دیگر، پیشرفت سیاسی در صورتی محقق خواهد شد که انسان با اختیار سیاسی خویش، ولایت ولی الاهی را برگزیده و با انجام عمل صالح سیاسی، خویشتن را مطیع اوامر او گرداند.