اثر نیتروژن و سیلیسیم به همراه کودهای بیولوژیک بر بیماری سفیدک سطحی، صفات فیزیولوژیکی و عملکرد گندم (Triticum aestivum L)

به منظور بررسی اثر نیتروژن و سیلیسیم به همراه کودهای بیولوژیک بر بیماری سفیدک سطحی، صفات فیزیولوژیکی و عملکرد گندم رقم N8019 آزمایشی در سال 1388 به صورت فاکتوریل در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی با 3 تکرار در گلخانه دانشگاه علوم کشاورزی و منابع طبیعی ساری اجرا شد. فاکتورهای آزمایشی شامل کودهای زیستی در 4 سطح (کاربرد نداشتن کود زیستی، کود فسفات بارور 2 (شامل سودوموناس و باسیلوس)، کود نیتروکسین (شامل ازتوباکتر و آزوسپیریلوم) و کود سوپرنیتروپلاس (شامل آزوسپیریلوم، سودوموناس و باسیلوس)، کود نیتروژن (از منبع اوره) در 3 سطح (بدون مصرف نیتروژن، 35 و 70 کیلوگرم نیتروژن در هکتار) و سیلیکات پتاسیم در 3 سطح (بدون مصرف، 500 و 1000 میلی گرم بر کیلوگرم سیلیکات پتاسیم) بود. نتایج نشان داد کودهای زیستی بر صفات فیزیولوژیکی و عملکرد دانه گندم نسبت به شاهد برتری داشته و معنی دار بود. به طوری که بهترین تیمار کود زیستی از نظر صفت عملکرد دانه و سطح برگ مربوط به کاربرد کود نیتروکسین بوده و به ترتیب باعث افزایش 3/32 درصدی و 4/27 درصدی آن ها شد. همچنین بیش ترین مقدار کلروفیل a و کلروفیل b در کاربرد فسفات بارور 2 به همراه کود نیتروژن (به ترتیب 70 و 35 کیلوگرم در هکتار) به دست آمد. محلول پاشی سیلیکات پتاسیم (500 و 1000 میلی گرم بر کیلوگرم) بر میزان آلودگی بوته ها و درصد بوته های آلوده به سفیدک سطحی تاثیرگذار بوده و میزان آلودگی ها را نسبت به تیمار شاهد به طور معنی داری کاهش داد.