سبک های مقابله ای مورد استفاده بیماران پس از سکته مغزی و ویژگی های جمعیت شناختی موثر بر آن

سکته مغزی یک واقعه تنش زا همراه با مشکلات متعدد عملکردی، روانشناختی، اجتماعی و اقتصادی است، که تعادل بخش های مختلف زندگی فرد را تحت تاثیر قرار می دهد. بیماران پس از مدتی سعی می کنند با بهره گیری از سبک های مقابله ای مختلف، بر این مشکلات غلبه کرده و به زندگی طبیعی برگردند. این مطالعه با هدف بررسی سبک های مقابله ای مورد استفاده بیماران سکته مغزی و توزیع آنها بر حسب مشخصات زمینه ای و جمعیتی انجام شده است.
این بررسی یک مطالعه توصیفی-تحلیلی است که طی جهار ماه اول سال 1389 انجام شد. جامعه پژوهش کلیه بیماران سکته مغزی ساکن شهر کرمان بودند که بین دو ماه تا چهار سال از سکته مغزی آنها گذشته بود. از بین آنها 95 بیمار به عنوان نمونه پژوهش با روش نمونه گیری در دسترس و در صورت تمایل داشتن و با توجه به دارا بودن معیارهای ورودی و نداشتن شرایط خروجی در این تحقیق مشارکت کردند. داده ها به وسیله پرسشنامه مشخصات جمعیت شناختی، پرسشنامه راهبرهای مقابله ای فلکمن و لازاروس و ابزار سنجش شدت سکته مرکز ملی سلامت جمع آوری گردید و با استفاده از آمار توصیفی و استنباطی توسط نرم افزار آماری مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.
یافته ها نشان داد که بیشترین میانگین برای سبک مقابله ای طلب حمایت اجتماعی، حل مساله برنامه ریزی شده و کمترین میانگین برای سبک مقابله ای گریز-اجتناب و خود کنترلی حاصل شد، و بین سبک های مقابله ای و بعضی از ویژگی های جمعیتی بیماران (مثل سن، سطح تحصیلات، شدت بیماری، مدت بیماری) رابطه معنی داری مشاهده شد (05/0P<) اما در رابطه با استفاده از سبک های مقابله ای، جنسیت نقشی نداشت.
این مطالعه نشان داد که بیماران سکته مغزی از سبک های مساله مدار بیشتر از سبک های هیجان مدار استفاده کرده اند، گروه های سنی مختلف و افراد با سطح تحصیلات متفاوت از سبک های مقابله ای متفاوتی استفاده نموده و همچنین بیمارانی که بیماری آنها شدیدتر از بقیه بوده است از سبک های مقابله ای هیجان مدار بیشتر بهره بردند. لذا در روند درمانی و برنامه ریزی درمانی مناسب باید به این یافته ها توجه نمود.