بازخوانی روایی دراخلاق: روشی در آموزش مفاهیم اخلاق پزشکی

بازخوانی روایی در اخلاق روش و رویکردی است که در آن با استفاده از داستان یا وقایع نقل شده و اجزای تشکیل دهنده ی آن، از جمله شخصیت هایی که درآن به ایفای نقش می پردازند، به آموزش مفاهیم و قواعد اخلاقی پرداخته می شود. از این شیوه در اخلاق پزشکی مدرن هم برای آموزش مفاهیم و هم برای حل تعارضات اخلاقی استفاده می شود. برای آموزش اخلاق، توجه به پرورش احساس اخلاقی فرد در کنار استدلال عقلانی او مورد توجه بوده تا بدین وسیله انگیزه ی خیر و خوبی در فرد ایجاد شود و حساسیت اخلاقی او تقویت گردد. بدین ترتیب، فرد به نوعی خود آگاهی دست یافته و با قرار دادن خود در جایگاه دیگران در معرض تجربیاتی قرار می گیرد که در حالت عادی آن تجربیات در حیطه ی آگاهی او نبوده اند.
چنین شیوه مواجهه ای گرچه نه در آموزش اخلاق پزشکی، اما در آموزش اخلاق به شکل عام آن، در تاریخ ادبیات ایران نیز سابقه دارد. بسیاری از متون کهن فارسی هم چون مثنوی مولوی، مثال های زنده و بارزی از ذکر نکات اخلاقی در دل داستان ها هستند.
در این روش هم می توان از داستان زندگی بیمار و تجربه ی او از بیماری به عنوان مثالی مناسب برای آموزش مفاهیم اخلاق پزشکی استفاده کرد و هم می توان با کمک شیوه های نقد ادبی به تحلیل چالش های اخلاقی پرداخت و بدین وسیله با بازسازی مفهوم و مبانی اخلاق پزشکی، پارادایم متفاوتی را در مقابل اصول گرایی قرار داد. این مقاله ضمن تاکید بر ضرورت استفاده از این روش در آموزش اخلاق پزشکی به کاربرد آن در کمک به تصمیم سازی اخلاقی می پردازد.