رابطه بین روش های مقابله با استرس و سطوح اینترلوکین- β1 و کورتیزول در بیماران قلبی کرونری

کاربرد روش های مقابله با استرس در بیماران عروق کرونر قلب می تواند منجر به تغییرات قابل ملاحظه ای در سطح بیومارکرهای اینترلوکین- 1 β و کورتیزول شود. از این رو هدف اصلی این پژوهش، بررسی رابطه بین روش های مقابله با استرس و سطوح اینترلوکین- 1 β و کورتیزول در بیماران قلبی کرونری بود.
روش تحقیق: جامعه آماری پژوهش، همه بیماران مبتلا CHD (Coronary heart disease) مراجعه کننده به بیمارستان قلب و عروق شهید رجایی تهران بودند. تعداد 44 بیمار مبتلا به CHD بستری در بخش های مختلف بیمارستان از بین بیماران واجد شرایط انتخاب شدند. در این پژوهش از پرسش نامه راه های مقابله ای- لازاروس و فولکمن و کیت های انسانی اینترلوکین- 1 β (ساخت شرکت Bender med system اتریش) و کورتیزول (ساخت شرکت IBL آلمان) با روش اندازه گیری الایزا استفاده شد.
بین روش های مقابله ای هیجان مدار با بیومارکرهای اینترلوکین- 1 β و کورتیزول همبستگی مثبت و معنی دار مشاهده شد. بین روش های مقابله ای مساله مدار با بیومارکرهای اینترلوکین- 1 β و کورتیزول همبستگی منفی و معنی دار وجود داشت. همچنین از بین 8 راه مقابله با استرس فقط راه مقابله ای ارزیابی مجدد مثبت پیش بینی کننده معنی داری برای اینترلوکین- 1 β و کورتیزول بود. افزایش کاربرد روش های مقابله با استرس مساله مدار از جمله روش ارزیابی مجدد مثبت می تواند سطوح اینترلوکین- 1 β و کورتیزول را کاهش دهد.