بررسی علل باکتریال و مقاومت آنتی بیوتیکی عفونت ادراری در کودکان شهرستان بیرجند

عفونت ادراری یکی از شایع ترین عفونت های باکتریال سنین کودکی است که در صورت درمان نامناسب آنتی بیوتیکی، می تواند منجر به عوارض جدی شود. هدف از این مطالعه، تعیین جرم های شایع و نیز تعیین حساسیت آنتی بیوتیکی آن ها در کودکان مبتلا به عفونت ادراری است.
روش تحقیق: این مطالعه توصیفی – تحلیلی آینده نگر از نوع مقطعی در طی یک سال 89 - 1388 انجام شد. کلیه کودکان زیر 13 سال که به آزمایشگاه بیمارستان امام رضا (ع) در بیرجند ارجاع شدند و کشت ادرار مثبت داشتند، وارد مطالعه شدند. پارامترهای مورد مطالعه شامل سن و جنس بیماران، نوع باکتری رشد کرده در کشت ادرار و حساسیت و مقاومت آن ها به آنتی بیوتیک های رایج بود. اطلاعات وارد سیستم SPSS شد و به وسیله آزمون Exact fisher مورد بررسی قرار گرفت.
100 نفر کودک (84 دختر و 16 پسر) با کشت ادرار مثبت مورد بررسی قرار گرفتند. بیشترین میزان ابتلا به عفونت ادراری مربوط به گروه سنی زیر دو سال بود. در همه سنین میزان ابتلا دختران بیشتر از پسران بود. شایع ترین ارگانیسم در هر دو جنس اشرشیاکلی بود. ارتباط معنی داری بین نوع میکروارگانیسم و سن ابتلا به عفونت ادراری وجود داشت. شایع ترین عامل عفونت ادراری در تمام گروه های سنی اشرشیاکلی (75 درصد) بود. پروتئوس (11 درصد) و سایر میکروارگانیسم ها (14 درصد) در رده های بعدی قرار داشتند. اشرشیاکلی بیشترین حساسیت را به سفتریاکسون و سفتازیدیم و بیشترین مقاومت را به سفالکسین و کوتریموکسازول داشت. بدون توجه به نوع میکروب، بیشترین حساسیت میکروبی به سفتازیدیم، سفتریاکسون، سفکسیم و نالیدیکسیک اسید و بیشترین میزان مقاومت به کوتریموکسازول و سفالکسین بود.
با توجه به یافته های این مطالعه پیشنهاد می شود که در بیرجند در مواردی که لازم است عفونت ادراری به طور سرپایی درمان شود، از نالیدیکسیک اسید و سفکسیم و در بیماران بستری از سفتریاکسون و سفتازیدیم استفاده شود. انتخاب آنتی بیوتیک برای درمان عفونت ادراری باید بر اساس شیوع منطقه ای باکتری ها و حساسیت به آنتی بیوتیک باشد و بر اساس یک راهنمای واحد برای درمان نباشد.