تبیین مذاکرات جمعی: با رویکردی به نظام حقوق کار ایران

مذاکرات جمعی سطحی از گفتگوی اجتماعی است که به شکل دوجانبه بین کارگران و کارفرمایان انجام می شود و سازمان بین المللی کار از آن به عنوان گفتگوی اجتماعی دوجانبه یاد می کند. هدف اصلی گفتگوی اجتماعی بسط و ترویج بنای رضایت، توافق و دخالت آزادمنشانه میان ذی نفعان در دنیای کار و اشتغال است.
در این میان کارگران و کارفرمایان به عنوان دو قشر در سطح اجتماع برای پی گیری اهداف و حقوق متقابل خود در مقابل یکدیگر از یک سو و در مقابل دولت از سوی دیگر نیازمند انجام گفتگو و مذاکره با همدیگر هستند. در فرآیند مذاکرات جمعی موضوعات و مسایل مختلف مربوط به روابط کار و کارگر و کارفرما مطرح می شود و به مرور زمان با توجه به شرایط ایجابی اقتصادی، سیاسی و اجتماعی هر کشور، مسایلی که در جلسات مذاکره جمعی مطرح می شود قابلیت گسترش دارد. این مقاله بر آن است که چیستی و چگونگی فرآیند مذاکرات جمعی از زمان بروز اختلاف و شروع به مذاکره تا هنگام حصول توافق و اجماع و انعقاد پیمان های جمعی میان طرفین را مورد بحث دهد و هر کجا که موضوعی از موضوعات مطرح شده در این مقاله ایجاب نماید، رویکردی نیز به وضعیت آن در حقوق کار ایران خواهد داشت.