نقش معنا در تعیین ویژگی های کارکرد سازگار با بقایای بناهای تاریخ

آنچه از توانبخشی بناهای تاریخی معمولا مورد انتظار است اعطای عملکرد جدید و انطباق آن با کالبد معماری در قالب یک کارکرد تعریف شده و سازگار است؛ اما هنگامی که یک اثر تاریخی به دلیل گذشت زمان یا اتفاقات دیگر ویران شده و امکان بازسازی و رجوع به وضعیت قبلی آن میسر نباشد، موضوع توانبخشی و گزینش کارکرد سازگار برای آن با تردید روبرو می شود.
این مقاله سعی بر آن دارد تا بر اساس نظریه براندی در حفاظت آثار معماری، با بیان معنا هایی که در طول زمان (از خلق اثر تا وضعیت کنونی) در یک اثر تاریخی به وجود می آید گستره ای از معانی را حتی برای یک ویرانه معرفی نماید و با توجه به غایتی که برای احیای آن به مثابه یک «مکان»1 در نظر دارد، با استفاده از «مدل مکان» کانتر که انطباق سه مولفه کالبد، فعالیت و معنا را جهت احراز مکان ضروری می داند، ویژگی های کارکرد سازگار با معانی بقایای بناهای تاریخی را بیان کند. بنابراین می توان ضمن محدود نشدن در کارکرد قبلی اثر، کارکردهای دیگری را پیش روی قرار داد تا به گزینشی مناسب تقرب یافت.
این مقاله در تعیین چارچوب نظری تحقیق از روشی قیاسی برای استدلال و استنتاج از نظریه مطرح شده توسط براندی در حفاظت آثار معماری، بهره برده و با استفاده از مدل مکان کانتر سعی در شناساییرابطه های بین مولفه های مکان دارد. این مدل امکانی را فراهم می آورد که به بنای تاریخی صرفا به مثابه موجودیتی کالبدی که در روند حفاظت هیچگونه تغییر و تحولی را پذیرا نیست، نگریسته نشود، بلکه با توجه به معانی موجود در بنا، موضوعیت تعیین کارکرد سازگار را حتی در توانبخشی ویرانه های تاریخی که از وضعیت کالبدی و فعالیتی مناسبی برخوردار نیستند، نیز پذیرفت.