عشق متنی: تجربه عشق در کتاب عشق روی پیاده رو نوشته مصطفی مستور

مقاله حاضر بررسی مفهوم عشق را در دو ساحت متفاوت و متمایز مورد بررسی قرار می دهد. عشق از سویی همواره تجربه و مفهومی استعلایی شمرده شده است که ثابت است و با حقیقتی فراانسانی نسبت دارد. این گونه خوانش، از نوشته های افلاطون شروع و همچنان ادامه دارد. اما در برابر، نگاهی به عشق وجود دارد که از همان افلاطون تا به امروز عشق را پدیده ای انسانی، فرهنگی و از همه مهمتر «متنی» می داند. به این تعبیر، عشق درون زبان (یا به گفته ژاک لکان، «نظم نمادین») فهمیده، تکثیر و تجربه می شود. در اینجا، نگارنده بر آن است که تنش بین این دو نگاه را در مجموعه داستان های کوتاه عشق روی پیاده رو نوشته داستان نویس معاصر ایرانی، مصطفی مستور، بررسی و تحلیل کند. برای طرح این موضوع به مسئله غیاب در عشق می پردازم و اینکه چگونه تجربه عشق در این داستان ها همواره در گروی غیاب عاشق یا معشوق است، دیگر اینکه عشق به عنوان مفهومی نشانه ای درون نظام نشانه ای ساخته و دارای دلالت می گردد و سپس اینکه در نهایت شخصیت های این داستان های کوتاه چگونه همگی با «روایت های عاشقانه» عاشق می شوند و عشق را می فهمند. این همه به عشق مفهومی متکثر و روایتی می دهد. بنابراین عشق نشانه ای است که همواره در حال ساخته شدن است.