بررسی ارتباط اختلال عملکرد دیاستولیک و شمارش فریم های آنژیوگرافیک در بیماران عروق کرونر

تعیین روش های تشخیصی با حساسیت بالا و در دسترس بودن آن در مراکز بیمارستانی می تواند در بهبود وضعیت بیماران عروق کرونر بهترین نقش را داشته باشد. هدف این پژوهش، بررسی ارتباط اختلال عملکرد دیاستولیک و شمارش فریم های آنژیوگرافیک در بیماران عروق کرونر می باشد.

بیماران به دو گروه مورد و کنترل تقسیم شدند. هر دو گروه دارای آنژین پایدار قلبی بودند. اطلاعات بیماران بر اساس چک لیست های تهیه شده بر اساس داده های آنژیوگرافی TIMI و داده های اکوکاردیوگرافی اختلال عملکرد دیاستولیک در بیماران مبتلا به آنژین پایدار قلبی جمع آوری گردیده و بعد از آنالیز، نتایج به دست آمده جهت تعیین ارتباط اختلال عملکرد دیاستولیک در اکوکاردیوگرافی با شمارش تعداد فریم های حاصل از آنژیوگرافی (TFC) در دو گروه تحلیل شد.

در مطالعه حاضر میانگین TFC در گروه آزمایش نسبت به گروه کنترل به طور معنی داری بیش تر بود. همراهی Em با میانگین TFC در هر سه رگ معنی دار بود (0001/0P=). در مطالعه حاضر میانگین Sm به طور معنی داری در گروه آزمایش کم تر بود (0001/0P=). میانگین E/A در افراد با 21TFC≥ (7/0) و در افراد با TFC زیر 21 مقدار آن یک بود. مدت زمان رسیدن موج E از پیک به خط پایان (Deceleration time) در مطالعه حاضر در افرادی که میانگین 21TFC≥ داشتند به طور معنی داری بیش تر بود (0001/0P=) و همراهی آن با TFC نیز توسط آزمون آماری معنی دار تلقی گردید (0001/0P=). ارتباط میانگین نمرات آنژیوگرافی و نقص دیاستولیک معنی دار بود (0001/0P=).

این مطالعه با توجه به اهمیت شاخص عملکرد دیاستولیک همراهی TFC را با شاخص های مهم اکوکاردیوگرافی نشان داد.