بررسی تاثیر یک دوره تمرینات پیلاتس بر بهبود عملکردهای حرکتی و شناختی مرتبط با افتادن در زنان سالمند

رسیدن به سن سالمندی از عمده ترین پیشرفت های بشر است، ولی کاهش عملکرد حرکتی به ویژه تعادل و اختلالات شناختی از عوامل کلیدی افتادن در سالمندان است که با عواقب و عوارض جسمانی، روان شناختی و اجتماعی زیادی همراه است. بنابراین هدف از تحقیق حاضر، بررسی تاثیر برنامه تمرینی پیلاتس بر بهبود عملکردهای حرکتی و شناختی مرتبط با افتادن در زنان سالمند بود.
این پژوهش یک مطالعه نیمه تجربی بود. 30 زن سالمند با میانگین سن: 5/9 ± 70/23 سال، وزن:10/53 ± 61/67 کیلوگرم و قد: 7/88 ± 150/43 سانتی متر که در سال1390 به مرکز توان بخشی جامع سالمندان فرهیختگان (شهرکرد) مراجعه کردند، به صورت در دسترس و هدفمند انتخاب شدند و به طور تصادفی در دو گروه تجربی و شاهد قرار گرفتند. به منظور ارزیابی کارکرد حرکتی از آزمون دسترسی عملکردی و آزمون 10 متر راه رفتن و برای ارزیابی کارکرد شناختی از آزمون حافظه بالینی Wechsler (فرم الف) استفاده شد. سپس گروه تجربی به مدت 12 هفته برنامه تمرین درمانی پیلاتس را دریافت کردند. تجزیه و تحلیل آماری با استفاده از آزمون ANCOVA در سطح معنی داری 0/05 > P با کمک نرم افزار 16SPSS انجام شد.
بین دو گروه تجربی و شاهد تفاوت معنی داری در آزمون دسترسی عملکردی (0/037 = P، 4/789 = F) و آزمون 10 متر راه رفتن در سرعت معمولی (0/002 = P، 12/345 = F) و سرعت حداکثر (0/002 = P، 11/575 = F) مشاهده شد. همچنین در آزمون حافظه بالینی Wechsler تفاوت معنی داری بین گروه تمرین پیلاتس و شاهد مشاهده گردید (0/001 = P، 13/127 = F).
نتایج تحقیق حاضر نشان داد که برنامه تمرینی پیلاتس می تواند بر بهبود عملکرد حرکتی به ویژه تعادل و عوامل شناختی مرتبط با افتادن در زنان سالمند موثر باشد. بنابراین به نظر می رسد ورزش پیلاتس روش تمرینی سودمندی جهت حفظ عملکرد حرکتی و کاهش سرعت کارکردهای ذهنی سالمندان باشد و خطر افتادن و هزینه های درمانی وابسته به آن را کاهش دهد.