سیاست های سلجوقیان در تصرف سرزمین های رومی قفقاز و آناطولی

مناطق قفقاز و آناطولی در منتهی االیه شمال غربی ایران از جمله نواحی مهم و مقصد در عرصه ی مهاجرت قبایل ترکمان و سیاست توسعه ی ارضی سلجوقیان بود که از سال 440 هجری به بعد محل توجه جدی ترکمانان و سلاطین سلجوقی قرار گرفت. بخش مهمی از نواحی مفتوحه ی قفقاز توسط قوای ترکمان که قفقاز مرکزی و غربی و آناطولی را شامل می شد و در حوزه قلمرو سیاسی بیزانس قرار داشت، متعلق به حاکم نشین های مسیحی (آبخاز، ایبریا یا گرجستان، ارمنستان و واسپورگان (وان)... بود. سلجوقیان و قبایل ترکمان تابعه ی آنها، از دوره سلطان طغرل و آلپ ارسلان با نفوذ در امیرنشین های مسیحی ارمنستان و آبخاز و کرج و نواحی شرقی آناطولی، و با استفاده از نتایج نبرد ملازگرد در تثبیت حضور سیاسی شان، تدریجا زمینه های نفوذ سیاسی خود را در این مناطق فراهم ساختند. خصوصا اینکه از دوره ی سلطان ملکشاه به واسطه سیاست هدایت ترکمانان به مناطق درونی آناطولی و تصرف انطاکیه به عنوان پایگاه مرکزی بیزانس و فرهنگ و مدنیت مسیحی در جنوب آناطولی، بخش های مهمی از این سرزمین تحت نفوذ قبایل ترکمان و نظارت قوای دولت سلجوقی قرار گرفت.