اثر اختلالات دستگاه شناختی و دستگاه شنوایی مرکزی بر میزان بهره مندی از وسایل تقویت کننده شنوایی در سالمندان

بسیاری از سالمندان اغلب دارای اختلالاتی در هنگام دنبال کردن گفتار سریع و یا درک گفتار در محیط های پر سرو صدا هستند. این اختلالات احتمالا«ناشی از: 1- آسیب دستگاه شنوایی محیطی 2- تغییرات ساختاری در دستگاه شنوایی مرکزی 3- تغییر در عملکردهای شناختی می باشد. معمول ترین اقدام برای رفع مشکلات شنوایی در سالمندان تجویز وسایل تقویت کننده(سمعک) می باشد.امروزه با وجود کارایی بالای وسایل تقویت کننده، همچنان گزارشات متعددی از نارضایتی سالمندان مطرح می باشد. هدف از این مطالعه بررسی اختلالات شناختی و پردازش شنوایی مرکزی به ویژه در سالمندانی است که استفاده مناسبی از وسایل تقویت کننده خود نمی برند.

19 فرد سالمند به صورت غیر تصادفی در این مطالعه شرکت داشتند. برای همه افراد پرسشنامه استاندارد شده MMSE جهت بررسی وضعیت شناختی بکار گرفته شد. همچنین آزمون اعداد دایکوتیک (DDTs) برای همه سالمندان اجرا گردید. میزان کاهش شنوایی محیطی و میزان رضایتمندی از وسیله تقویت کننده، با استفاده از پرسشنامه» سنجش رضایتمندی از سمعک در زندگی روزمره«مورد ارزیابی قرار گرفت. نتایج حاصل از آزمون ها و پرسشنامه های فوق توسط آزمون کروسکال والیس تجزیه و تحلیل گردید.

بعد از تطبیق سن و میزان افت شنوایی، همبستگی معناداری بین میزان اختلالات شناختی(MMSE) و میزان رضایتمندی از سمعک مشاهده گردید(p<0.05)، ولی ارتباط آماری معناداری بین آزمون اعداد دایکوتیک و میزان رضایتمندی کسب نشد(p>0.05).

اختلالات پردازش شنوایی مرکزی در بسیاری از بیماران دچار اختلالات شناختی مشاهده گردید. می توان اظهار داشت که در دوران سالمندی، علاوه بر بروز اختلال در حواس مختلف همچون شنوایی، اختلالاتی در دستگاه شناختی نیز روی می دهد و این می تواند دلیلی قوی بر نارضایتی جمع زیادی از سالمندان کم شنوا نسبت به سمعک و وسایل کمک شنوایی باشد.