بررسی روش های مختلف طراحی روسازی مرکب

روسازی مرکب، نوع به خصوصی از روسازی است که از ترکیب یک یا چند لایه بتن اعم از بتن غلتکی (1RCC)، بتن معمولی (2PCC)، اساس سیمانی (3CTB) یا اساس تثبیت شده با سیمان (4CSB) همراه با یک یا چند لایه روسازی آسفالتی که عموما روی قسمت بتنی قرار می گیرد تشکیل شده است. دو دیدگاه در طرح روسازی مرکب وجود دارد. دیدگاه اول طرح روسازی مرکب به صورت یک جا و حاصل یک روسازی با دو جزء بتنی و آسفالتی می باشد. در دیدگاه دوم، روسازی بتنی اجرا شده به دلایل مختلف از قبیل تامین نشدن مقاومت سازه ای مطلوب و یا به دلیل کاهش سر و صدا و یا در مواردی برای افزایش ایمنی رانندگی با اقدام به بهبود بافت سطحی، نیاز به روکش، احساس شده که در این حالت یک لایه آسفالتی با کیفیت مطلوب روی لایه بتن قدیمی اجرا می شود. در این راستا در منابع مختلف، طرح های متفاوتی از روسازی مرکب ذکر شده است و هدف از ارایه این مقاله بررسی چهارچوب روش های مختلف و مقایسه نتایج روش های طراحی روسازی مرکب با یکدیگر می باشد. به این منظور در ابتدا به جهت تعیین جایگاه این نوع روسازی، مقدمه ای ارایه شده و در ادامه با ذکر اصول به کار رفته در فرآیند طراحی در روش های مختلفی نظیر آشتو 1993و روش طراحی آیین نامه انگلیس، هرکدام از این روش ها به همراه چند روش دیگر از قبیل روش مهندسین ارتش آمریکا، روش طراحی اداره راه و ترابری ایلینویز (5IDOT) و روش طراحی کشور دانمارک با هم مقایسه شده است.