تاثیر مکمل یاری L-کارنیتین در مقایسه با تمرین هوازی متوسط بر مقاومت به انسولین و شاخص های تن سنجی در زنان چاق

مقاومت به انسولین از اجزای کلیدی سندرم متابولیک و فاکتور خطرساز برای دیابت و بیماری های قلبی عروقی به خصوص در افراد چاق می باشد. هدف مطالعه ی حاضر بررسی تاثیر مکمل یاری L-کارنیتین در مقایسه با تمرین هوازی متوسط بر مقاومت به انسولین و شاخص های تن سنجی در زنان چاق بود.
در این کارآزمایی بالینی 44 نفر از زنان چاق (kg/m230 ≤ BMI) به طور تصادفی به چهار گروه 11 نفره به ترتیب زیر تقسیم شدند:1- دریافت L-کارنیتین (g/day2)،2- تمرین هوازی به همراه دارونما،3- دریافت L-کارنیتین به علاوه ی تمرین هوازی و4- دریافت دارونما. طول مدت کلیه ی مداخلات 8 هفته بود و مداخله ی گروه های تمرین هوازی نیز به صورت سه جلسه در هفته انجام شد. در شروع و پایان مطالعه، اندازه گیری های وزن دورکمر، دورباسن، نسبت دورکمر به باسن، نمایه ی توده بدن، دریافت غذایی روزانه و سطوح ناشتای سرمی کارنیتین آزاد، گلوکز خون، انسولین و شاخص مقاومت انسولینی HOMA بررسی شدند.
در گروه های تمرین هوازی به همراه دارونما و دریافت L-کارنیتین به همراه تمرین هوازی، کاهش معنی دار دورکمر و دورباسن مشاهده شد. گلوکز خون ناشتا، انسولین و شاخص مقاومت انسولینی HOMA در گروه های تمرین هوازی به همراه دارونما و دریافت L-کارنیتین به همراه تمرین هوازی و دریافت کننده ی L-کارنیتین به طور معنی داری کاهش یافتند.
نتایج بیانگر تاثیر مفید تمرین هوازی بر مقاومت به انسولین و شاخص های تن سنجی از جمله دور کمر و دور باسن در مقایسه با مکمل یاری L-کارنیتین بود و L-کارنیتین به تنهایی اثر مفیدی بر شاخص های تن سنجی نداشت. L-کارنیتین مقاومت به انسولین را کاهش داد که این اثر در مکمل یاری همزمان آن با تمرین هوازی بیشتر بود. تمرین هوازی بهترین روش کاهش وزن و بهبود مقاومت به انسولین نتیجه گیری شد.
واژه های کلیدی: واژگان کلیدی: چاقی، L-کارنیتین، تمرین هوازی متوسط، مقاومت به انسولین